Dag 1 – woensdag 13 augustus

Het was Chris Joris die het genoegen had de vierentwintigste editie van Jazz Middelheim te openen. In zijn eentje nam hij jong en oud mee op ontdekkingsreis door het land van percussie.
Maar de eer om op het grote podium van start te gaan, was weggelegd voor de peter van het festival, Jean 'Toots' Thielemans, die op een openingsdag van Jazz Middelheim nauwelijks nog weg te denken is. Toots behoeft natuurlijk geen introductie meer, maar toch weet hij iedereen nog steeds te verbazen met de talloze muzikale projecten waaraan hij meewerkt. Sinds de baron de tachtig gepasseerd is, lijkt zijn honger om telkens weer nieuwe horizonten te verkennen allerminst gestild, integendeel. Ook nu stond er met 'Flat Earth Society & Toots Thielemans' een nooit geziene combinatie op het podium.

Flat Earth Society put uit het muzikale verleden van de gloriejaren van de big bands, maar grijpt ook graag terug naar elementen uit de free jazz-beweging. Op die manier is een 'eigen geluid' nooit veraf, maar het moet gezegd : tot muzikale diepgang kwam het zelden. Ondanks de begenadigde muzikanten in de rangen, bleef het geheel oppervlakkig en dreef de muziek telkenmale af richting kermismuziek. Wanneer Toots Thielemans meespeelde, was het bij wijlen een verademing, maar ook hij liet zich vaak meeslepen in het ratjetoe van bedenkelijk feestgedruis. Misschien was dit concert nog een aardig staaltje van vermaaksmuziek, maar dat is niet waar de gemiddelde jazzliefhebber op de opening van Jazz Middelheim op zit te wachten.

De eerste avond werd besloten met het all-star kwartet van Toots Thielemans (harm), Kenny Werner (p), Oscar Castro-Neves (g) en Airto Moreira (dr). Door hun jarenlange samenwerking en hun zeer hechte vriendschapsband, is een concert met Toots Thielemans en Kenny Werner steeds een oprechte en uiterst natuurlijke ode aan 'de muziek'. Met hun Braziliaanse vrienden en muzikale grootmeesters Airto en Oscar Castro-Neves aan de zij, kan het feest volledig beginnen. Het duurde wel even voor het viertal op gang geraakte. Tijdens het eerste half uur van het concert, was het zichtbaar en hoorbaar nog zoeken naar een gezamenlijk geluid en hierdoor had het geheel iets van een veredelde jamsessie. Pianist Kenny Werner trachtte met een melige stroop van synthesizer-strijkers-klanken het geheel aan elkaar te lijmen en slaagde hier zelfs in. Vooral in die intieme ballades was het stilletjes genieten geblazen en werd er met succes op het gemoed van de luisteraar ingewerkt, met ondermeer een wondermooie vertolking van 'Smile'. Toch gaat er niets boven Kenny Werners virtuoze pianospel, dat ook goed werkt met het spel van gitarist Oscar Castro-Neves en Drummer Airto Moreira. In de snellere nummers is dat een ideale begeleiding waarop Toots zich volledig kan uitleven. De vier muzikanten bezitten elk een sterk ritmisch gevoel. Vooral Castro-Neves toonde zich met een combinatie van bas- en gitaarpatronen een betrouwbare begeleider, maar af en toe ontbrak er wel een bassist om iedereen in het gareel te houden.

Na het haast obligate, maar nog altijd zeer ontroerende 'Bluesette', met Thielemans op gitaar, was het tijd voor enkele gesmaakte bisnummers. Met onder andere 'What a Wonderful World', kon iedereen met een gerust hart de nacht in…

Dag 2 – donderdag 14 augustus

Ook op de tweede dag van Jazz Middelheim mocht een drummer de boel op gang trekken onder de noemer 'voor kids & co'. Ditmaal zorgde de Nederlander Han Bennink voor een fraaie dosis ritme. Nadien stond er een zeer funky formatie geprogrammeerd. De Randy Brecker – Bill Evans Soul Bop Band zorgde nog vroeg op de avond voor een stevige dosis oerdegelijke funk. Hun optreden op Jazz Middelheim was het orgelpunt van een tournee van ruim een maand. Het septet was dan ook feilloos op elkaar ingespeeld. Gevolg was een fraaie combinatie van gevatte thema's en hallucinante solo's. Toen saxofonist Bill Evans zijn sopraansaxofoon ter hand nam, werd het terecht even stil in de tent.

Ook wanneer de blazers van de groep, Randy Brecker (tp), Bill Evans (ts,ss) en Nils Landgren (tb), de krachten bundelden voor een mooi trio, was de respons van het publiek een teken dat het goed was. Dat geldt overigens ook voor de rest van het concert, een concert waarop de groep zich zeker niet beriep op gratuite funk, maar garant stond voor een zeer muzikale en solide groove.

Saxofonist Fabrizio Cassol trekt dezer dagen het land rond met de aulochroom, een nieuw instrument van de hand van de Belg François Louis. Het oogt als een soort van dubbele sopraansaxofoon en door een ingenieus kleppensysteem kan er ook polyfoon op gespeeld worden. Het geluid is uniek – de vergelijking met de klank van een sopraansaxofoon is er, maar hij is veel penetranter – en alleen daarom al zeker het beluisteren waard. Maar Cassol, wiens grote muzikaliteit en virtuoziteit reeds gekend is door zijn baanbrekend werk bij de gerenommeerde groep 'Aka Moon', wist zijn kunnen feilloos te vertalen naar dit nieuwe instrument en daardoor is een optreden met de aulochroom meteen van wereldniveau.

Ook de groep die Fabrizio Cassol voor het concert op Jazz Middelheim had meegebracht, is er één om duimen en vingers van af te likken. Met de imposante line up van o.a. Mark Turner (ts), Michel Massot (tuba, tb), Fabian Fiorini (p), Michel Hatzigeorgiou (el.b) en Stéphane Galland (dr), werden op het podium mooie dingen gecreëerd. Het veelzijdige repertoire was speciaal voor de gelegenheid geschreven, maar doordat alle muzikanten echt ín de muziek zaten, klonk het optreden heel afgewerkt, alsof het achttal al jaren samen speelde.

De tweede dag van Jazz Middelheim 2003 werd afgesloten met een fenomenaal concert van het Michael Brecker Quartet, een klassiek jazzkwartet met grote muzikanten in de rangen. Aan de piano zat Joey Calderazzo, bassist van dienst was Chris Mihn Doky en voor de geweldig swingende drums zorgde levende legende Jeff 'Tain' Watts. Tenorsaxofonist Michael Brecker was in topvorm en bezorgde het publiek met zijn groep een lang en boeiend concert. De groep swingde als nooit tevoren en de muzikanten toonden zich stuk voor stuk groots. Er werd vaak medium en up geswingd, maar ook in de tragere, rustigere passages kreeg het publiek pareltjes. Bassist Chris Mihn Doky stond op een gegeven moment alleen op het podium en bracht iedereen met zijn lyrisch en virtuoos contrabasspel in vervoering. Ook Michael Brecker schitterde volledig solo. In september verwacht Michael Brecker een nieuwe Cd, 'White Angle'. Deze lofzang wordt dus ongetwijfeld vervolgd…

Dag 3 – vrijdag 15 augustus

Op vrijdag stonden er maar liefst vier groepen op het grote podium in park 'Den Brandt'. Määk's Spirit mocht de spits afbijten. Deze groep rond trompettist Laurent Blondiau en saxofonist Jeroen van Herzeele ging op Jazz Middelheim in zee met Gnawa Express & Baba Sissoko, allemaal Afrikaanse muzikanten. Het publiek kreeg een gevarieerd en afgewerkt programma te zien, de muzikanten hadden immers al enkele weken samengewerkt. In traditionele gewaden en met dito gezang, dans en percussie, betraden de muzikanten van 'Gnawa Express' de tent. Ze bevonden zich tussen het publiek, voor het podium. Ook de blazers van dienst, Laurent Blondiau, Jeroen van Herzeele en Michel Massot (tb, tuba) doken plots tussen het publiek, zij het achteraan, op.

De toon was meteen gezet voor een zeer origineel en oprecht concert, waarin twee muzikale werelden naar elkaar op zoek gingen. Soms vonden ze elkaar volledig, maar de zoektocht die op het podium plaatshad, was minstens even boeiend. Vaak stonden de twee groepen gescheiden op het podium, links de ene en rechts de andere, maar doordat de muzikanten zich verplaatsten, onstonden nieuwe formaties en nieuwe tegenstellingen. Er kwam zelfs een danseres aan te pas, en ook de muzikanten van 'Gnawa Express' lieten zich in dit opzicht niet onbetuigd. Het was echter Michel Massot die iedereen met verstomming sloeg door minutenlang een vrije dans aan te gaan met zijn tuba als danspartner. De samenwerking tussen Määk's Spirit en Gnawa Express & Baba Sissoko was een zeer boeiend kijk- en luisterspel, met zeer begaafde muzikanten die duidelijk een oor hadden en respect toonden voor elkaar.

Nadien was de pianist Martial Solal met zijn gloednieuwe Franse New Deca Band aan de beurt. Met een gezonde dosis humor praatte de leider van de groep een heleboel lange en originele composities aan elkaar. In elk van de zeer vakkundig gearrangeerde stukken mocht één solist schitteren en Martial Solal kon zich hiervoor op een hele reeks muzikanten beroepen. Het betrof immers een uitgebreide en ongewone bezetting van twee trompetten (Claude Egea en Eric Le Lann), twee trombones (Christophe Vilain en Marc Roger), één hoorn (Jean-Jacques Justafré), één tuba (François Thuillier) en één zangeres (dochter Claudia Solal). De ritmesectie bestond uit leider en pianist Martial Solal, drummer Thomas Grimonprez en bassist Philippe Aerts, die er, dixit Martial Solal, voor zorgde dat het een internationaal orkest genoemd kon worden.

De composities waren vooral ritmisch complex en er klonken sfeervolle backgrounds, die een mooi melodisch tapijt vormden voor de vaak grillige melodieën waarmee de stukken aaneen hingen. Soms speelde de ritmesectie even alleen en dat leidde keer op keer tot aardig swingend werk, waarin de virtuositeit van Martial Solal op een verbluffend muzikale manier geëtaleerd werd.

Als Kris Defoort het podium bestijgt, hangt er steeds wel iets speciaals in de lucht. De pianist was zichtbaar gelukkig om op Jazz Middelheim samen met zijn vrienden te spelen en dat vertaalde zich in een ongelooflijk concert, waarin heel veel aan de magie van het moment overgelaten werd. Het waren de Amerikaanse saxofonist Mark Turner, zijn landgenoot Jim Black (dr) en de Belgische bassist Nic Thys, die er samen met Kris Defoort een onvergetelijke avond van maakten. De open composities waren van Defoorts hand en kregen terecht veel bijval van het publiek. Naast deze stukken, die te horen zijn op de cd 'Sound Plaza', speelde het kwartet ook twee stukken van de zoon van Kris Defoort. De vertolking van het bisnummer 'De Roze Roos' was een wondermooie slotnoot voor deze unieke ervaring.

Klokke negen had presentator Wilfried Haesen slecht nieuws voor de vele Scofield-fans die zich in en rond de eivolle tent verzameld hadden. De 'Überjam band' was door omstandigheden niet tot in België geraakt… Maar gelukkig was de meester zelve wel present. Toch waren velen niet weinig teleurgesteld. Tot de aankondiging kwam van de oplossing die John Scofield had gevonden: aan de drums, Peter Erskine! Aan de bas, John Pattituci! Een vlaag van ongeloof en verbijstering trok door de tent. Dit zou een memorabel concert worden. Nadat Scofield zich uitvoerig verontschuldigd had, begon inderdaad een jamsessie van formaat. Standards als 'Afro Blue', 'Loverman' en 'How Deep Is The Ocean' passeerden swingend de revue.

Toch werden niet alleen standards ten berde gebracht. John Pattituci had immers zijn zessnarige basgitaar klaarstaan. Op funky grooves werd de veelzijdigheid, de virtuositeit en vooral de muzikaliteit van deze muzikanten weer eens overvloedig geïllustreerd. Als kers op de taart had Scofield nog een verrassing in petto. Voor de laatste nummers werd saxofonist Dave Liebman erbij gehaald. Deze wist het topniveau nog enkele treden hoger op te trekken en had het trio gerust al vroeger mogen vervoegen, Liebman was in topvorm. Programmator Miel Vanattenhoven mag zich samen met het publiek gelukkig prijzen dat John Scofield het euvel op zulk een verrassende en onnavolgbare manier heeft verholpen.

Meer over Jazz Middelheim 2003 - dag 1, 2 en 3


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.