De Italiaanse Belg Alano Gruarin Trio brengt in november zijn debuut-cd 'Profondu Blu' uit. De pianist wilde ooit eerst drummer worden, maar omdat hij te veel lawaai maakte met pollepels, pannenlikkers en potten en pannen begon hij te tokkelen op zijn vaders piano. Gruarin is een veelgevraagde side-man voor onder andere Kristel Lamerichs Quintet, Mercurytrio, Antje De Boeck & Ronny Verbiest en Filip Jordens. De tijd is nu echter rijp om met eigen werk naar buiten te komen. Zijn klassieke jazztrio schets intieme jazzminiaturen die niet werken op technische krachttoeren, maar die zich op een ontroerende verhaallijn. Hun introspectieve lyriek klinkt fris en eenvoudig en wordt subtiel opgesmukt met flarden Westerse klassieke muziek. Jef Neve behoort al tot de schare fans van deze nieuwe stem.
'Oranges' is een transparante jazzminiatuur die een luchtig verhaal vertelt met een erg poëtische inslag. Het allemaal met een vrolijke basgroove die ondersteund wordt door een lekkere swing van de drums. De opzwepende hihat geeft de tel aan, terwijl de dartele rimshot het spel een hups karakter geeft. Wanneer de piano inzet met het luchtige thema zet de bas een melodische contrapunt in. Na het thema vertrekt Gruarins solo subtiel. Zijn lage linkerhand zakt stapsgewijs en droog, zijn rechterhand herinterpreteert de melodie iets hoekiger. Na nog eenmaal het thema te spelen vertrekt de pianist en neemt de melodie subtiel weg van haar oorsprong. Intieme aanslagen en ronde frases geven de solo een fluwelen karakter. Gruarin keert op geregelde tijden even terug naar fragmentjes uit het thema om de luisteraar niet te verliezen, maar stort zich dan weer vol overgave op zijn ingetogen buitelingen. Het nummer eindigt eerder eigenaardig met een "vrij" moment voor de drums. Die zet zijn uitgelaten ritmes voort waarop Gruarin reageert met enkele bossa nova-akkoorden om dan plots te stoppen met de eerste maten van het thema.
