Wie oer-death metal zegt, zegt automatisch Grave. Dit Zweedse doodseskader is nooit van het aloude pad afgeweken en ondanks een hiaat van een paar jaar, staat dit trio rond frontman Ola Lindgren er terug met de ene brute schijf na de andere. Hun death metal is lomp, bloederig en lillend als een klomp vers vlees: precies zoals het hoort! Met 'Endless Procession of Souls' breit de band een nieuw onderdeel aan hun discografie die flink wat klassiekers bevat. Dit laatste album is een getrouwe voortzetting van hun principes: heftig ronkende gitaren, logge en diep doorbeukende drumpartijen en de rauwe keelklanken van Lindgren die de argeloze goegemeente de schrik op het lijf jagen. Heerlijk voer voor de oermens in iedereen, dus.
'Flesh Epistle' verliest weinig tijd met een subtiele opbouw,maar vliegt er daarentegen meteen in met een fikse drumroffel. Zodra Ola Lindgren zijn strot open trekt, begint het nummer aan een van die monstergrooves. Grave laat eens te meer horen dat snelheid niet noodzakelijk is om een ziekelijke en rauwe atmosfeer te scheppen. De grofkorrelige gitaarsound is mogelijkerwijs een tikkeltje subtieler dan voorheen, maar nog steeds rauwer dan het gros van de huidige bands. Het refrein is weinig meer dan de titel, maar de uitgerokken manier waarop Lindgren de woorden brult, zijn werkelijk angstaanjagend. Dat Grave niet vies is van enige subtiliteit, bewijst de gierende solo, maar dankzij de polkabeats van de drummer en de pompende aanpak, zal dit groovemonstertje eenieder aanzetten tot ongecontroleerd headbangen.
