Van Sibelius is het robuuste symfonische werk genoegzaam bekend, maar de kamermuziek beduidend minder goed. Toch is bijvoorbeeld zijn strijkkwartet 'Voces intimae', een verklanking van een soort "strijd" met inwendige demonen, een fenomenaal werk. Het oeuvre van een componist als Sibelius valt dan ook min of meer uiteen onder twee tegengestelde noemers: het majestueuze versus het meer ingetogene. 'Voces intimae' is, in zijn totaliteit, een goede inleiding tot de manier waarop Sibelius de kleinere vorm aanpakte.
In het 'Voces intimae' benadert Sibelius het genre strijkkwartet op een zeer oorspronkelijke, quasi individuele manier. Dat is duidelijk te horen in de openingsmaten van het werk, waarin meteen een spel met vraag en antwoord wordt gesimuleerd. Het Britse Dante Quartet pakt deze muziek overigens behoorlijk sec aan, waarbij het ijzig weglaten van alle opsmuk als een koud stortbad over de luisteraar heen komt. Zelfs in de meer dens gecomponeerde progressie van het 'Andante', dat opschuift naar een 'Allegro molto moderato', blijft daardoor een zakelijke, maar toch erg muzikale stijl hangen die zeker weet te ontroeren.
