Hij nam de cellosuites van Bach al twee keer op, maar heeft inmiddels het gevoel dat hij nog altijd iets toe te voegen heeft aan het repertoire. Voor de derde keer dook hij daarom de studio in, deze keer met een specifiek instrumentarium dat het voor de uitvoerder (en bijgevolg ook voor de luisteraar) bijzonder spannend maakt. Ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag worden de twee cd's en bijhorende documentaire nu aantrekkelijk en niet eens prijzig uitgegeven bij Evil Penguin Classic.
Uiteraard toont Wispelwey zijn genie in de mooiste delen van de partituur, maar hij slaagt er vooral in zich te profileren in de vaak wat onderbelicht gebleven dansen. Zo is de 'Allemande', met tragische grootspraak door Bach vormgegeven, een segment waarin alleen de groten zich kunnen laten gelden. Wispelwey schrijdt door het deel heen met de waardigheid van een ancien, en tegelijk met een ritmische scherpte. Hij speelt deze stukken ondertussen met een naturel die laat uitschijnen dat de muzikant de stukken ter plekke bij elkaar improviseert. De basnoten van zijn instrument klinken met een grote volheid, waaruit de kwaliteit van zijn fantastisch instrument schitterend blijkt.
