Bands bestaan in alle soorten en maten, maar groepen met meerdere drummers blijven zeldzaam. Toch is de aanwezigheid van twee drummers maar een van de redenen waarom The Rempis Percussion Quartet sinds het ontstaan in 2004 zo’n interessante groep geworden is. Nog meer dan de aanwezigheid van het percussieduo Tim Daisy en Frank Rosaly zijn het de variatie en de muzikaliteit waarmee het kwartet onder aanvoering van rietblazer Dave Rempis het concept van vrije improvisatie invult die de groep zo’n eigen gelaat geven.
Begin 2009, na vier cd’s met het kwartet, rezen er bij Rempis twijfels over de te volgen richting. Een verandering in de bezetting leek hem de beste weg om de band op nieuwe wegen te sturen. Omdat de dubbele drums nu eenmaal een typisch kenmerk van de band is en een bandleider zichzelf niet kan vervangen, opteerde Rempis voor een wissel op contrabas. De Noor Ingebrigt Håker Flaten nam de plaats in van Anton Hatwich en in deze nieuwe bezetting werd in 2010 het vijfde album ‘Montreal Parade’ opgenomen, een plaat waarop The Rempis Percussion Quartet gevarieerder klinkt dan ooit.
In het meer dan 40 minuten durende ‘If You Were a Waffle And I Were a Bee’ laat The Rempis Percussion Quartet horen wat het allemaal in huis heeft: van ongetemde energie tot fijne klankenweefsels. Vooral in het hier te beluisteren en bij momenten verstilde middendeel is te horen hoe subtiel vrije improvisatie kan zijn.
Het fragment begint met een knarsende contrabas die voortkomt uit een abrupt afgebroken climax van de hele band. Geleidelijk aan vervaagt het ruwe van het geluid en laat Ingebrigt Håker Flaten een roterende tremolo horen. Zachte drums schuiven bij en pas daarna doet de baritonsax van Dave Rempis haar intrede: aanvankelijk zachtjes borrelend (vanaf 1:13) alsof die onmerkbaar aan de oppervlakte komt. Geleidelijk aan wordt de bandleider prominenter, maar evengoed kiest hij voor een heel breekbaar geluid in het hoge register dat later overgaat in ruw cirkelen om tenslotte terug te plooien in lang aangehouden klanken.
Op 5:32 plooit de muziek helemaal terug op baritonsax en percussie die veel ruimte laten, waardoor de contrabas later moeiteloos melodisch kan doorkomen. De muziek en het samenspel blijven in het zachte register evolueren.
Buiten de constante evolutie is in dit fragment ook hoorbaar hoe subtiel de muzikanten elkaar kunnen treffen. Exemplarisch daarvoor zijn de zingende cimbalen (vanaf 4:19) die na verloop van tijd wonderwel gaan mengen met de baritonsax. Ook wanneer vanaf 10:12 de percussie er tussenuit knijpt en contrabas en sax alleen achterblijven, wordt hoorbaar hoe er gespeeld en geluisterd wordt, zoals te horen is aan de korte motiefjes en de gezamenlijke, plotse stopplaatsen naar het einde.
