De categorie 'sinistere muziek' zou bij een band als 48 Cameras perfect passen. In duistere, filmische spooktaferelen haalt dit multinationale gezelschap een mystiek sfeertje boven, dat gebaseerd is op het werk van zogenaamde 'vroege minimalisten' uit de jaren '70 (Glass, Reich). Dat leidt tot akelige klankcollages waarin ongewone geluidssamples, zwevende ambient-tapijten en mysterieuze, vaak gesproken stemmen vermengd worden met een klassiek instrumentarium. Dat 'After All, Isn't Tango the Dance of the Drunk Man?' een plaat is die zowel onwezenlijk klinkt als titelt, is bij deze dus geen groot geheim meer.
48 Cameras houdt er duidelijk van om met geluiden te goochelen. Elk van de acht voorgestelde klankpreparaten bulkt immers van de vreemde, haast onvatbare samples. Toch leidt dat nergens tot diffuse, chaotische toestanden. Zelfs een erg minimalistische track met sfeerelementen als 'Try to Remember a Similar Day' vindt nog enige binding in een ijl spel van trompet en herhaalde, winderige loops. Elke song bestaat duidelijk uit een plan, ook al durft dit soms te verwateren tot een heerlijk, dromerig nihilisme. Emoties en gevoelens staan duidelijk centraal op deze cd, die even veel manifeste als stille, in de diepte verborgen klanken bevat. Traditionele instrumenten als piano, cello, sax of hobo steken songs als 'Untitled for Now #3' of 'Tableau Respire' in een soort van dramatische neoromantiek. Elektronische manipulaties, samples of effecten zorgen dan weer voor een mysterieuze onwezenlijkheid en een sterk ambient-, new wave-karakter. Zo blijft 48 Cameras voortdurend intrigeren.
Al even opmerkelijk is dat deze plaat, die voortdurend andere gasten uit een breed muzikaal spectrum inschakelt, toch een grote consistentie vertoont. De cd verbergt gesproken bijdragen van folkzangeres Sandy Dillon ('This River May Spring to Life Again') en gitaarbijdragen van virtuoos Michael Gira, die zonder de bijgevoegde liner notes onopgemerkt zouden blijven. De alomvattende donkere, dromerige sfeer die hier domineert blijft maar verrassingen verbergen.
Wat 48 Cameras hier neerzet, is indrukwekkend. Duistere klankpoëten en depressieve geesten worden hier op hun wenken bediend. Binnen de mistroostige wereld die 'After All, Isn't Tango the Dance of the Drunk Man?' omvat, zitten echter heel wat mooie en fijne dingen verborgen die herhaalde ontdekkingstochten en blijvend genieten gerust mogelijk maken.