Wie denkt dat dEUS, Goose en Soulwax de enige muzikale exportproducten van ons land zijn, heeft het schromelijk mis. België is namelijk een gewaardeerde leverancier van extreme metalbands. Zo maakte Leng Tch'e vorig jaar met 'Marasmus' een verpletterende grindcoreplaat die tot ver over de landsgrenzen heen indruk maakte. Leng Tch'e-drummer Sven De Caluwé is tevens de frontman annex brulboei van Aborted, het Belgische vlaggenschip van de death metal. Ook zij sloegen in 2007 de wereld met verstomming op 'Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture'. Diens opvolger 'Strychnine.213' is misschien geen death metalplaat pur sang, maar blijkt toch een oplawaai van jewelste.
Waar Aborted ontsproot aan de grindcorescene en vooral faam maakte met hyperkinetisch gebeuk, ging de band langzaam maar zeker een subtielere richting uit. Tegenwoordig injecteren ze hun zwartgeblakerd lawaai dan ook met melodie (nu ja) en een amalgaam aan andere invloeden. De outro van 'I35' bevat zelfs een gitaarriff waar de meeste rockgroepen een arm of been voor zouden overhebben. Opener 'Carrion' dreigt aanvankelijk te verwateren in bedenkelijke metalcore, maar gelukkig illustreren songs als 'Pestiferious Subterfuge' en 'The Chyme Congeries' dat Aborted nog steeds blaakt van gezondheid. De Caluwé wisselt als vanouds af tussen diepe grunts en scherpere thrashuithalen, terwijl bassist Sven Janssens het geheel van een vettige groove voorziet. Hakkelende riffs worden afgewisseld met monumentale breaks en op tijd en stond krijgt de luisteraar een welgemikte gitaarsolo om zijn oren. Het mid-tempo metalepos 'A Murmur in Decrepit Wits' begint vanuit een slepend gitaarlijntje om uit te monden in een orgastisch festijn van messcherpe gitaren en technisch drumwerk. De fans van het eerste uur hoeven ook niet helemaal te wanhopen. Op het afsluitende triumviraat 'Hereditary Bane', 'Avarice of Vilification' en 'The Obfuscate' strooit de nieuwe drummer Daniel Wilding driftig rond met furieuze blastbeats, terwijl de gitaren hakken en kerven dat het een lieve lust is.
'Strychnine.213' klinkt net als zijn voorganger niet meer zo goor als de old school Aborted, maar laat de ranzigheid achterwege ten voordele van een beter uitgebalanceerde muzikaliteit. Hoewel kwatongen beweren dat de band afglijdt naar voorgekauwde Amerikaanse metalcore, toont deze nieuwe plaat een groep die veel meer in zijn mars heeft dan eindeloos gehakketak. Voor al wie onbevangen wil luisteren, garandeert 'Strychnine.213' dan ook ruim 37 minuten uiterst genietbare melodieuze death metal.
Meer over Aborted
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
