aMute ofte Jérôme Deuson is een zoeker. Al vier platen lang tracht de Brusselaar gestalte te geven aan zijn liefde voor bedwelmende folktronica en versneden gitaarexperimenten. Op het in 2009 zelf uitgebrachte ‘Infernal Heights for a Drama’ stuurde Deuson nog een aantal medebandleden met dezelfde visie, wat tot een aardige brok postrock en doomambient leidde. Nu neemt de geluidsknutselaar het heft weer volledig zelf in handen, met een erg dromerig en persoonlijk resultaat als gevolg.
‘Black Diamond Blues’ is minder zwart dan zijn voorganger, bevat geen blues en fonkelt helemaal niet als een diamant. Maar wie ‘blues’ eerder interpreteert als een lui zondagsgevoel, komt dichter in de buurt. De door akoestische muziek geïnspireerde ambient van aMute hult zich immers voortdurend in een lome waas waarbij veel mogelijkheden worden aangereikt, maar niets lijkt te moeten. Een lange fantasie in tien verschillende episodes kent veel opflakkeringen, maar vooral veel terneergeslagen momenten. Echo en suggestie zijn basiswaarden in de veelvuldige, lang uitgetrokken gitaardrones en winderige geluidsmanipulaties.
Tegelijkertijd zorgt aMute voor een voortdurende beweging met ontzettend veel verscholen details waarbij het wel lijkt dat de man allergisch is aan herhaling. Een neurotisch gitaarthema in ‘So Easy to Fall’, het klokkenspelmotiefje in ‘Drive’ of voorzichtige knisperelektronica in ‘Everyday Is’ zijn enkele momenten die nog een beetje structuur en houvast bieden. Want door zijn erg grote wezenloosheid en vaagheid neigt deze plaat bij momenten wat tot knikkebollen. Zelfs de stem van Deuson zelf is in dit abstracte universum vervormd tot een extra vullend element van onverstaanbaar toefluisterende echo’s. Grappig genoeg stapt ‘Desert’ plots naar voren met prominent drumwerk en eenvoudige gitaaraanslagen en valt zelfs even het wazige masker af van de zang, waardoor de plaat (eindelijk) een echte song lijkt te hebben ontdekt. Maar met de luidruchtig snerpende gitaardrone die erop volgt en de plaat afsluit, gaat de artiest opnieuw de mist in.
aMute heeft zijn vierde muzikaal verslag zo vaag gemaakt, dat zelfs ambientliefhebbers er soms vraagtekens bij zullen plaatsen. Het feit dat hij over diverse releases heen een totaal verschillende identiteit aanneemt, maakt het helemaal moeilijk om in de leefwereld van deze Brusselaar te geraken. Iets meer muzikale duidelijkheid en aantoonbare inhoud zou hier dus geen kwaad kunnen.
