Anson Funderburgh en The Rockets hebben studiotijd weten om te zetten in een niet onaangenaam klinkend album, geholpen door The Texas Horns. De plaat werd: 'Which way is Texas' gedoopt en werd uiteraard in Texas opgenomen. Een schijfje onvervalste bluesmuziek, met shuffle, ballads en boogie-woogie dat net geen drie kwartier duurt.
Anson schreef de meeste nummers samen met (zijn vrouw ?) Renee Funderburgh, die verder op deze plaat geen rol speelt. Anson speelt gitaar en neemt tweemaal de vocalen voor zijn rekening op deze plaat. Zijn gitaarsolo's zijn geen vulkaanuitbarstingen, maar beheerst en boeiend. Op 'Toss and Turn' voegt hij – misschien ongewild - met zijn cowboyachtige Texaanse stem en accent een klein beetje countrysaus toe aan het geheel. Sam Myers zingt de andere nummers en deze man is zo te horen om te zingen geboren. Een oude bluesman als Myers kan nog vervaarlijk uithalen met de mondharmonica en bluesteksten overtuigend brengen, zonder ze als clichés te laten klinken. Zijn warme, hese stem komt diep vanuit zijn (dikke) buik en zijn stembanden zijn doordrenkt met soul. De toetsenist, Gentleman John Street houdt van vingervlugge boogiepianopartijen, speelt ook elektrisch orgel en pingelt leuke solo's bij elkaar. Contrabas en drums zijn de laag die nog onder de piano zit en ze doen hun ritmeplicht op trouwe wijze, zonder veel franjes. The Texas Horns, een driekoppige blazerssectie, spelen op zeven van de dertien nummers mee. In de gebroken hart-ballade 'The Last Time' zorgt dat voor een mooi klanktapijt, maar op de opener 'Can We Get Together' klinken de Texaanse blazers overbodig. (De nummers zonder blazers zijn zeker even goed als die mèt.) . Niets is perfect; de enige instrumentale track, 'Rambling Woman', is dan ook het enige echte minpunt op dit album: een muzikale brij die vrij slapjes klinkt. 'I Need To Know' is echter een sterk hoogtepunt, Myers die klaagt en zijn vrouw bezweert de waarheid te vertellen. Dreigende sfeer, de bas dreunt, en de drummer mag even wat funkier spelen. Rauwe blues met een bitter, doch aanstekelijk randje.
Anson Funderburgh en zijn Rockets hebben een meer dan middelmatige plaat afgeleverd, met een rijke klank en een verscheidenheid aan talenten die aan bod komen. Ze weten diversiteit te brengen binnen het geheel van het album, zonder stijlbreuk te plegen of hun eigen sound te verliezen. Dit is toegankelijke muziek, zeker niet de hardste exponent van de hedendaagse blues, gemaakt volgens de regels van het vak. Dit is goed entertainment.
Meer over Anderson Funderburgh and The Rockets (with The Texas Horns)
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
