Het As If 3 met pianist Frank van Bommel, contrabassist Raoul van der Weide en drummer Wim Janssen, noemt zichzelf een instant composing trio. Deze term wordt (vooral in Nederland) gebruikt om aan te duiden dat men al improviserend te werk gaat en dat men deze methode gelijkwaardig acht aan het componeren. Het trio creëert zijn muziek dus ter plaatse en laat zich leiden door intuïtie, waardoor het resultaat steeds onvoorspelbaar blijft, ook tussen de tracks onderling. Bijgevolg kan de groep op het ene moment swingen als een ouderwets pianotrio om tijdens een volgende bewerking af te stappen van elke herkenbare structuur. Ondanks de uitgebreide en spontane verzameling muziek is het op 'Klinkklaar' echter vaak iets te lang wachten op een spannende wending of beklijvend moment.
Hoewel improvisatie vaak in één adem wordt genoemd met vrijheid, houdt dit trio beide begrippen strikt gescheiden. Zo duwt het As If 3 zichzelf regelmatig in een bepaalde richting (meestal van ritmische aard) die meestal lang volgehouden wordt. Drummer Wim Janssen blijkt een zwak te hebben voor het meer gezapige of swingende werk met de brushes. Dat wordt al meteen duidelijk in 'Ball Shelly', dat klinkt als een doofstom Bill Evans Trio. Het drietal laat de muziek in dit geval wat te lang pruttelen zodat het stoofpotje na een tijd wat eentonig smaakt. De groep maakt een veel betere beurt in het levendige 'Horsecombing', dat na een vrijzinnig spelletje vraag en antwoord uitmondt in een swingende carrousel. Met een walking bass stelt Raoul van der Weide zich bescheiden op terwijl de piano schijnbaar blijft haperen bij een laag, weerbarstig akkoord. Onder invloed van het dynamische werk van Janssen komt de groep uiteindelijk helemaal los.
De titeltrack toont een heel andere zijde van dit Nederlandse trio. Lang uitgesponnen noten en geheimzinnig gekrijs van de contrabas met op de achtergrond subtiel roffelende drumgeluiden en vederlichte toetsen in het hoge register door van Bommel. Tijdens solomomenten klinkt de pianist qua speelstijl en ideeën regelmatig erg herkenbaar, hoewel men nooit met zekerheid kan zeggen naar wie of wat hij (al dan niet moedwillig) verwijst. In 'Afternotes' neemt hij het initiatief met strakke shuffle ritmes, die in eerste instantie niet worden beantwoord door de rest van de groep. Het trio verzeilt daardoor in een wirwar van geluiden, waarbinnen vooral de pianonoten met bakken uit de hemel lijken te vallen. Toch vinden de drie elkaar zonder problemen terug in een groovy cadans waarmee ze hun interactie goed in de verf weten te zetten.
De mooie momenten op dit album wegen niet op tegen de talloze voorspelbare afslagen die het As If 3 op 'Klinkklaar' neemt. De groep strandt hiermee namelijk nogal vaak in hetzelfde vrije bop-straatje, wat na een paar keer toch wat getelefoneerd lijkt. De plaat verliest daarom al snel een frisheid en sleept zich bijgevolg naar het einde.
Meer over As If 3
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
