Waarom de landgenoten van Millenniums de groepsnaam zo nodig moesten wijzigen in Balaxy Orchestra is een raadsel: slechts een van de tien muzikanten is vervangen (trombonist/sousafonist Glen Dejonghe vervangt voortaan Chris Verelst) en ook muzikaal is er niets veranderd. Balaxy Orchestra staat nog altijd voor een veelheid van stijlen die schijnbaar willekeurig aan elkaar geregen zijn – de naam verwijst naar Balkanmuziek maar dat is slechts een van vele ingrediënten. Live biedt dat een opwindende dynamiek, maar op plaat leidt dit zelden tot vuurwerk.
Er wordt nog altijd iets te vaak gelonkt naar de lichtende voorbeelden van dit gezelschap. In opener ‘Drunk in Bulgaria’ weerklinkt meteen Orchestre International du Vetex, net als in ‘Cirque Cynique’ en de intro ‘I Don’t Wanna Scream’. Laatstgenoemde krijgt bij aanvang ook een funkeffect mee door de gitaareffecten, de baslijn en de zwarte soulstem van – dit is niet duidelijk uit de hoesinfo af te leiden - Bert Bernaerts of Glen Dejonghe. ‘A Verdade’ krijgt een stevige latinosaus dankzij de zang van Assunta Madaglio (op de vorige plaat heette ze Suzy, in het boekje hier heeft de familienaam twee spellingen, het steekt allemaal niet zo nauw). Assunta/Suzy kan wel degelijk zingen en klinkt zelfs sensueel hees, waarmee ze in de op reggae drijvende titeltrack aan Anouk doet denken. Dit nummer refereert in de intro ook naar Galatasaray, eindigt in een bijzonder mooie solo op zwaar koper. Het gebrek aan hoesinfo lat ons echter in het ongwisse of het een trombone is, dan wel een tuba (Bert Bernaerts) of sousafoon die in het hogere register zit. De wals ‘My Big Blue Thing’ is een welgekomen rustpunt na de drukte van ‘Balaxy’. De rust blijft bewaard in ‘Things To Come’ waarin zowaar een banjo klinkt. ‘Dudabudahop’ probeert dan weer de brug te leggen tussen ouderwetse rock ‘n’ roll, ska en Galatasaray.
Dat de mensen van Balaxy Orchestra zich rot amuseren, is uit deze toch toffe muziek duidelijk af te leiden en het publiek zal tijdens hun optredens hetzelfde voelen. In de huiskamer primeren echter andere facetten. Zo zit er nog altijd geen lijn in hun repertoire, al is er in vergelijking met ‘2nd Cumming’ van Millenniums een kleine stap in de goede richting gezet.
