Kan een band nog meer clichés boven op elkaar gooien? Bandnaam, albumtitel en songteksten zijn hier doordrenkt van werkelijk alle 'foute' dingen die een metalband kan bedenken. Battleaxe ontstond weliswaar begin jaren tachtig, maar dit nu nog volhouden? In ieder geval is het wel sterk dat de groep na hoop en al twee albums nu eindelijk na jaren en jaren een derde schijf heeft gemaakt, compleet op eigen houtje. Of het album echter relevant is, valt sterk te betwijfelen.
Het goede nieuws is, dat al wie een zwak heeft voor de gortdroge sound van de bekende New Wave of British Heavy Metal en de tekstuele hoogdravendheid van Manowar, hier meteen zich thuis zal voelen. Battleaxe gooit dat allemaal op een bijzonder voorspelbare hoop en levert bier, leer en studs af. De heren zijn op muzikaal gebied duidelijk blijven hangen in de begindagen van de heavy metal, maar waar sommige groepen die conventies tot een aanstekelijk geheel weten te kneden, klinkt dit gewoon oubollig. Stoffig zelfs, want pompende hoempariffs als in het titelnummer, 'Too Hot For Hell' of 'Devil Calls' zijn zodanig voorspelbaar en plat dat de pret snel verdwenen is. Werkelijk elke noot, elke brug en elke solo valt zo goed als op voorhand te voorspellen.
Ook de zang is van het type 'heroïsch, met een semi-licht gevoel van brallerigheid'. Alweer: in wezen weinig mis mee, maar voor een of andere reden werkt het bij Battleaxe gewoonweg niet. Nummer na nummer valt de groep plat op zijn gezicht en zijn de heldhaftige metalhymnes vooral lachwekkend in plaats van opzwepend. Typisch een schijfje voor de Duitse en Japanse markt? Het ziet er in elk geval naar uit.
Misschien hard om te moeten vaststellen, maar Battleaxe was waarschijnlijk beter begraven gebleven. Dan had de groep nu niet te kampen met de enorme gedateerdheid van hun materiaal, aanpak en geluid. Het valt zelfs af te wachten of de rabiate aanhangers van dit soort muziek hier nog mee overweg kunnen.
