Dat Bob Dylan ook de huidige generatie muziekliefhebbers tot de verbeelding blijft spreken, blijkt uit de talrijke odes die nog steeds regelmatig verschijnen. Deze live-versie van het door de muzikant eerder uitgebrachte album 'Dylan Different' is er daar een van, maar dan wel een van de minder gedurfde types. Pianist en zanger Ben Sidran nam immers gewoon de nummers en de teksten van Dylan en plaatste er een simpel funky akkoordenschema onder dat alle songs van een stevig swingend tempo voorziet. De nuances in de muziek gaan echter totaal verloren en het is beschamend eenvoudig om klassiekers als 'The Times They Are a Changin'' met jeugdige energie uit te voeren, zonder een greintje originaliteit of tact aan de dag te leggen.
De gitaarsolo's van Rodolphe Burger en de zoals zo vaak getormenteerde trompet van Erik Truffaz moet dan voor de nodige diepgang zorgen, maar dat lukt niet helemaal. Zij krijgen immers allebei weinig vrijheid, maar het lijkt ook niet alsof ze daar op zitten te wachten. Truffaz legt enkele lijntjes neer die aardig klinken, maar net zo goed uit een repertorium met standaard jazzfrases zouden kunnen komen. Burger grijpt dan weer erg graag naar rockeffecten, wat leuk klinkt, maar Dylans diepgang niet echt eer aandoet. Bassist Marcello Giuliani integreert enkele van zijn vettige baslijnen in het geheel, met dito effect: het geluid wordt feestelijk en geestig, maar het gevoel dat men geen echte muzikale ideeën nodig heeft om dit te presteren, blijft aanwezig.
Erger zijn de tracks waarop Burger zingt: hij heeft een ruwe, diepe bas die echter niet helemaal geschikt is voor een Dylan-ode, en eigenlijk niet voor zingen in het algemeen. Slotnummer 'We Are Here But For a Minute' (met inspiratieloze tekst) is van zijn hand, en nog maar eens mag Truffaz opdraaien voor een mooi klinkend, stereotiep solootje. Wat voor dit zwakke nummer komt, klinkt niet bepaald lelijk, maar vast staat dat iemand met het kaliber van Dylan beter verdient. Denk maar aan de ode van Nederlands jazzmusicus Michael Moore, die met zijn Jewels & Binoculars Dylan magistraal abstraheerde tot een opmerkelijk jazzpareltje. Misschien moet Sidran eens bij Moore op de koffie om te leren wat inventiviteit is.
