Op voorhand was aangekondigd dat dit het laatste album ging zijn. "We're going to call it a day, go home to our wives, girlfriends and kids, get real jobs and become adults." Na slechts enkele maanden kwamen ze al terug op hun woorden, om uiteraard nadien hun uitspraak dan toch weer te bevestigen.
Voor hun laatste album hebben ze hun werkwijze wel drastisch veranderd. Waar ze vroeger één voor één uren zwoegden op het inspelen van hun partijen, hebben ze nu opgenomen als groep. Dit heeft een merkbare invloed op de energie die uitgaat van de songs. Ook zijn de nummers spaarzamer uitgewerkt. Op vorige platen had Beulah de neiging om elke ruimte vol te proppen met zoveel mogelijk trompetten, harmoniezanglijnen, etc... Deze elementen zijn nog steeds aanwezig, maar ze zijn toch beperkt tot de momenten waarop ze echt een meerwaarde bieden. De cd begint zeer atypisch met een elektronische beat. Zodra echter de piano en de stem van Miles Kurosky invallen, klinkt 'A Man Like Me' meteen weer ontegensprekelijk als Beulah, al is het wel wat neerslachtiger dan we gewoon zijn. Het doel van Beulah is nog steeds sprankelende indiepopsongs te schrijven. Een nobel streven waar ze zowaar in slagen. Een nummer als 'Me and Jezus Don't Talk Anymore' bevat zoveel goede melodieën dat het niet echt duidelijk is wat nu het refrein is. Mindere goden zouden er ongetwijfeld een viertal songs uit distilleren, maar Beulah smeedt er één perfecte popsong van. Dat ze het ook ingetogen kunnen, bewijzen ze met nummers als 'Don't Forget to Breathe' of de afsluiter 'Wipe Those Prints and Run'. Op dit laatste nummer is ook duidelijk te horen dat Miles Kurosky veel expressiever durft te zingen dan op de vorige platen. Dit valt ook op bij 'Fooled with the Wrong Guy'. Het begint met akoestische gitaren en strofes zo fragiel dat ze elk moment uit elkaar lijken te vallen. "I've got the biggest heart, you've ever torn apart." zingt Miles, en zo klinkt het ook. Nadien barst het open in een meeslepend refrein waar iemand als Ed Harcourt een moord voor zou begaan. Meteen na dit nummer komt "Your Mother Loves You Son", Beulah's poging tot 'rockin' out' zeg maar. Niet slecht, maar in vergelijking met de rest van de nummers valt het toch wat licht uit, een lichte smet op een haast perfecte popplaat.
In de herfst zou nog een dvd uitkomen, maar qua platen zou dit dus het laatste wapenfeit van Beulah zijn. Indien ze niet weer van gedacht veranderen (iets waar we stiekem toch op hopen) sluiten ze alleszins wel in schoonheid af.
Meer over Beulah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
