Componist en ex-slagwerker van de Black Dyke Band Paul Lovatt-Cooper is zowat het enfant terrible in de brassbandwereld. Opgegroeid in een zeer muzikale Salvation Army- familie raakte PLC of (voor de vrienden) Coops al vlug vertrouwd met de gezangen en hymnes van deze christelijke tak en gebruikt hij die vaak als inspiratiebron voor zijn composities. Het gros van zijn opussen wordt gekenmerkt door het erg luistervriendelijk karakter, vaak doodeenvoudige thema’s met een enorme drive die ook wel jachtig aandoet. Zijn muziek vult daarom het repertoire van menige brassband, misschien nog meer in jeugdbrassbands, iets waar in zijn debuut ‘Walking With Heroes’ uit 2008 meermaals naar werd verwezen.
PLC is echter ook een onverbeterlijke showman die de controverse niet schuwt. Zo kreeg hij enkele maanden terug het establishment van de grote brassbandcomponisten over zich heen omdat hij poneerde dat wedstrijdwerken ook de jury moesten uitdagen. Tegelijk slaagt hij er duidelijk ook niet altijd in om op zijn platen het koren van het kaf te scheiden. Net als in zijn eerste cd wordt de luisteraar geconfronteerd met een paar ondingen naast enkele briljante composities. ‘Wall Of Sound’ is zo’n nummer dat tot vervelens toe blijft hameren en haperen in middelmatigheid. Enkele korte solopassages van de diverse kopersecties proberen het werk te redden, maar de overdaad aan slagwerk(soli) is er echt teveel aan. ‘Enchanted Kingdom’ klinkt aardig maar is niet bijster origineel en komt net als ‘Emerald Skies’ pas op dreef wanneer Richard Marshall, de solocornettist van Black Dyke, de rest als het ware op sleeptouw neemt. Mozarts ‘Rondo Alla Turca’ kreeg een bewerking voor xylofoonsolo: niet slecht maar buiten de solo is er echt niets nieuws onder de zon. Live staat dit garant voor spectaculair muzikaal genot, maar op plaat is het er vlug teveel aan.
Men zou haast denken dat Lovatt-Cooper geen fatsoenlijke intro’s kan pennen, maar wat te denken van ‘Home Of Legends’ dat net als opener ‘Horizons’ een ideale captatio benevolentia is om een concert mee te beginnen: een fanfare van cornetten en trombones die de loper uitleggen voor wat komen zal, gevolgd door een meditatieve passage met de solocornet in een glansrol en ten slotte een trots einde. Het Schots aandoende ‘Island Whirl’ zit meteen goed, met alweer een schitterende Marshall en ook ‘Starburst and Canyons’ weet, ondanks de begintonen die het ergste doen vermoeden, erg vlug te bekoren. Het werk is geïnspireerd door John Adams’ ‘Short Ride In A Fast Machine’ waarbij slagwerk- en koperbegeleiding een nerveuze ondergrond bieden aan ijzersterke en breed uitgesponnen solo’s en korte, messcherpe uithalen. Het funky ‘Pound The Streets’ is een bewijs van PLC’s beheersing van heel wat genres. Voorts slaagt de componist er zelfs in om bij een schijnbaar uitgeput genre als marsmuziek traditie en vernieuwing te laten versmelten en nog een elan te geven in ‘On The Castle Green’. Met de aan zijn moeder opgedragen Black Dyke-ode ‘Immortal’ eindigt dit schijfje op een hoogtepunt. In het repetitielokaal van Black Dyke hangt een kort gedicht: ‘Where rafters breathe with music, where spirits of the past live on, tradition stirs the heart and pride is to belong – This is Black Dyke.’ Zelden weten tekst en muziek elkaar zo te vinden als in deze mengeling van traditie, trots en contemplatie.
Een minder opvallend aspect van PLC’s muziek is het tragere repertoire. Iets in het genre van het onvolprezen ‘Donegal Bay’ uit ‘Walking With Heroes’ wordt hier niet geserveerd, maar de solo voor bastuba ‘Song For The Skies’ komt aardig in de buurt. Oorspronkelijk geschreven voor Les Neish, is het hier Joseph Cook die de honneurs voor zijn rekening mag nemen. De bugelsolo ‘One Day’ en deze voor (gedempte) sopraancornet ‘Only For You’ zijn hoewel wat clichématig soft en easy-listening vooral mooi.
Er is geen twijfel mogelijk dat Paul Lovatt-Cooper een begenadigd toondichter is, alleen zou hij wat kritischer mogen zijn. Met meer dan 67 minuten duurt dit schijfje dubbel zo lang als de jongste van Beirut. Al hoeft de selectie hier niet zo drastisch, ‘Only For You’ zou als geheel wel baat hebben gehad bij minder.
