‘Anima Now!’ is alweer het zevende album van het Duitse Blackmail. Met een nieuwe zanger in de gelederen brengen ze andermaal een mix van indie en alternatieve rock die weliswaar goed in het gehoor ligt, maar zich nergens van de massa onderscheidt.
Er bestaan zo’n platen die vanaf het eerste moment goed of slecht klinken en er bestaan platen die zich pas laten kennen na een aantal luisterbeurten en die de volle aandacht van de luisteraar vereisen. ‘Anima Now’ valt helaas tussen beide extremen. Bij de eerste luisterbeurt klinkt de plaat oké, maar de groep slaagt er nadien nooit in om de luisteraar echt vast te grijpen bij zijn nekvel.
Nochtans doet de groep op zich niets verkeerd. De zang (die soms wat doet denken aan die van Placebo’s Brian Molko) is aardig en af en toe valt er ook een leuke gitaarriff (‘Deborah’) te horen, maar veel meer dan aardig of leuk wordt het bijna nooit. Dat is frustrerend, want soms vallen er flarden te horen van het aanwezige potentieel. ‘Monographic Doll’ is zo’n moment: goede opbouw, sterk refrein. Hetzelfde geldt voor het rockende ‘Rocket Soul’, maar de meeste andere nummers missen de persoonlijkheid en, belangrijker, de hooks om bij te blijven.
De band had wellicht wat meer mogen knippen in de tracklist. Een meanderend midtempo-nummer als ‘Dialogue Dial’ zou door niemand gemist worden en ‘Nightschool’ gaat werkelijk nergens naartoe. Ook vervelend zijn de twee interludes die niets bijdragen tot het geheel en enkel het momentum doorbreken, waardoor het album nooit echt op gang wil komen. Blackmail lijkt te mikken op afwisseling door het tempo geregeld terug te schroeven, maar aangezien de uptemponummers de meest geslaagde momenten bevatten, schiet de groep wat dat betreft haar doel voorbij.
Met wat goede wil valt te zeggen dat ‘Anima Now!’ nergens slecht wordt. Het niveau is consistent, maar helaas niet hoog genoeg om van een echt geslaagde plaat te spreken. Middelmaat troef dus, deze nieuwe Blackmail.
