Met Blood on the Wall is het slecht kletsen. Dit trio uit Brooklyn houdt het graag kort en bondig. 'Awsomer', hun tweede cd, klokt dan ook iets boven het half uur af, een tijdspanne waarin ze er vlotweg 14 nummers van het eenvoudigste soort doordraaien. Twee akkoorden zijn soms al voldoende om een hele track te vullen en de lo-fi garagekwaliteit beklemtoont de no nonsense rockattitude die van het schijfje afspat. De stemmen van Courtney Shanks (wat lui en daarmee druipend van de coolness) en haar broer Brad Shanks (wat genepen en soms op het nerdachtige af) passen naadloos bij de rammelende of brommende baslijnen en de eenvoudige drumpartijen.
Wat Blood on the Wall echter een streepje voor geeft op collega's is de vrije rol van de gitaar. Die wordt hier namelijk niet gebruikt om hersendodend akkoorden te drammen, maar infiltreert met noise, klonterend gefrutsel, kleine riffjes of een repeterend helicoptergeluid. Bovendien werkt de attitude voor Blood on the Wall niet verlammend. Perfect in de lijn van de verwachtingen hopt de groep van dreunpunk ('Heat From the Day') en uptempo drammende rock'n'roll ('Gone') naar 'Deadedge of Town', waar de laag dokkerende bas en de spokende gitaarnoise een hint richting new wave geven. Het poppy refrein van het huppelende 'You Are a Mess' en het onbezorgd struinende 'Going to Heaven' (met zelfs akoestische gitaar en piano) laten ook even een andere gedaante van de band horen.
Het artistiek sterkste nummer op de cd is 'Get the Fuck of my Cloud'. Door het uitspelen van accenten en het aanwenden van meer ritmische variatie dwingt de groep zich hier tot een scherper samenspel en worden de begeleiding en songopbouw gevarieerder. Meer van dit soort nummers hadden 'Awesomer' muzikaal heel wat interessanter gemaakt. It's just rock'n'roll? Mogelijk, alleen hangt het er wel van af hoeveel nadruk op de "just" gelegd wordt. En dat doet Blood on the Wall soms net iets te veel.
Meer over Blood on the Wall
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
