Topproducer Brian Eno heeft eindelijk nog eens een eigen plaat gemaakt, driewerf hoera! De wereldbefaamde reputatie van de Roxy Music-grondlegger heeft zijn agenda overladen. Zo verzorgde hij studiowerk voor topmuzikanten als U2, Daniel Lanois, Coldplay en vele anderen. Maar nu is er, na vijftien jaar stilte, dus weer een geheel eigen plaat. Naar alle verwachting neigt die naar sfeervolle popmuziek, zonder te vervallen in pure ambient waarmee de man dertig jaar geleden zo veel faam maakte.
Dat het hier om een kwalitatief technisch hoogstandje gaat dat op de beste geluidsinstallaties tot zijn recht komt, is evenmin een verrassing. Bassen liggen heerlijk diep, sfeervolle tonen zijn verspreid in een erg wijde en lieflijke balans en zangpartijen fluisteren warm en intiem de luisteraar toe. Dat schenkt deze plaat een pracht van een dromerige laatavondsfeer. Eno presenteert een arsenaal meer minimale, gelaagde klanktapijten die netjes verpakt zitten in een afgebakende songstructuur. Opener 'This' is met zijn expliciet triphopritme en zijn weggedraaide effecten alvast erg mooie en vlotte pop. De ontdubbelde zang van deze geluidskunstenaar zelf is op zo'n leuke manier bewerkt, dat het lijkt te gaan om een samenwerking met David Byrne (de Talking Heads zanger waarmee Eno destijds het gegeven 'samplen' en 'wereldmuziek' op een hoger niveau tilde). In het povere, kabbelende 'And then so Clear' dat erop volgt gaat de vervormde stem meer richting hoge roboteffecten, om netjes in te spelen op de borrelende klokkenspelklanken die dit intieme nummer verder inkleuren. Zo laat de muzikant de rekensommetjes van de verschillende partijen in zijn muziek netjes kloppen. Wat telt zijn niet de afzonderlijke delen, maar het geheel en dat geldt voor heel 'Another Day on Earth'. De zachte totaalsfeer, luistervriendelijke klanken en afwisselende, maar toch goed omkaderde liedjes maken van deze cd een heerlijk te beleven trip die verdoezelt dat de meeste nummers weinig blijven hangen. Met een meer akoestisch ingevulde parel als 'How Many Worlds' (piano, strijkertjes, gitaar) houdt de knoppendraaier dit elektronisch gemanipuleerde plaatje in een mooi evenwicht. Toch maakt Eno het de luisteraar niet al te gemakkelijk. Zo glijdt dit schijfje op vreemde klankcreaties als 'A Long Way Down' soms onheilspellend weg. Het epische, diepe gitaarspel van de gebluste Sex Pistol Steve Jones baadt zich meermaals in mysterieuze nevels. Een zeldzame keer schijnt Eno zich te verlagen tot té inhoudsloze ambientstructuren ('Passing Over', 'Bottomliners'), maar de volumeknop en herhaalde luisterbeurten brengen een arsenaal aan details boven die dit alles toch weer mateloos boeiend maken.
Brian Eno neemt zijn tijd. Niet enkel het feit dat het zo lang heeft moeten duren vooraleer de man opnieuw met een eigen plaat afkwam, maar ook het lang uitgetrokken, trage tempo van 'Another Day on Earth' maakt dit duidelijk. Zonder af te komen met een expliciet concept of een algemene verhaallijn, is deze cd een pracht van een sfeerbrenger die best in zijn geheel wordt doorgenomen. De ontegensprekelijk perfecte balans en zin voor detail staan allicht garant voor een nieuw anderhalf decennium up-to-date muziek.
Meer over Brian Eno
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
