Het lijkt wel een incestueus familiefeestje, deze nieuwe cd van het duo Noel Kupersmith (bas) en Douglas McCombs (gitaar), want beide brengen ze schoon volk mee uit hun andere bands. Kupersmith haalt trompettist Rob Mazurk en drummer Chad Taylor van het jazzy Chicago Underground Trio als gastmuzikanten in huis, terwijl van McCombs' kant drummer John McEntire van Tortoise present geeft. Orgelspeler Aki Tsuyuko en Stereolabzangeressen Mary Hansen en Laetitia Sadier vervolledigen de (stevige) foto. Niet verwonderlijk dus dat er slechts 2 nummers op de cd in oorspronkelijke duo-bezetting zijn. Maar laat dat vooral de pret niet drukken, wel in tegendeel! Hyperverfijnd, bloedmooi en soms dromerig en gezond zoet is dit muziek die streelt en glinstert. Eenvoudige, vaak trage melodieën die repetitief aangewend worden zonder ook maar ergens saai te worden. Er is voldoende muzikale vrijheid voor de spelers en tegelijkertijd zijn de arrangementen subtiel, evoluerend en vooral minutieus precies.
Niet zo vrijgevochten als de jazz van de Chicago Underground groepen of zo gesofisticeerd als de postrock van Tortoise, hoewel het mekaar achtervolgen in canonstructuren moeilijk 'gewoon' genoemd kan worden. Hetzelfde geldt voor de onafhankelijke polyfonie in '50 guitars' waarbij bas, gitaar en orgel elke een eigen melodie leggen op een romantisch filmische, als eb en vloed aan- en afrollende harpsample. En dit is slechts één sfeertje van de cd. Vaak terugkerend is een midwest ambiance vanwege de reverb op de 6-snarige elektrische bas van McCombs. Soms naar een mistig Bill Frisell geluid neigend wanneer hij weer eens klanken laat in en uit faden. Met de woordeloze vocale bijdragen van de zangeressen krijgt de muziek dan weer iets van '70 design. Kitsch en lounge die probleemloos aan de goede kant van de lijn blijven.
Fijnmazige kraakelektronica kleurt af en toe het geluid bij: met jazzelementen in 'Lupé' of in combinatie met pieps en blieps uit oude ruimtetuigen in 'The Wind-Up Bird'. Een nummer dat bewijs dat 'mechanische' klanken heel natuurlijk kunnen klinken. Wat ook al aangetoond werd in 'Name's Winston, Friends Call Me James' met een geprogrammeerde drumpartij die onwaarschijnlijk live klinkt. Andere sfeertoetsen zijn te horen in het marcherende van 'The Suspension bridge at Iguazú Falls' (de overbekende filmmuziek van 'Bridge on the River Kwai' is nooit ver weg) of het zwevende van de hoge baspartij, borrelende gitaar, vibrafoon en zachte stem van Hansen in 'Pearl's Dream'. Één voor één nummers in dezelfde lijn en traditie, maar telkens met een eigen karakter. Dit is geen muzikale incest, noem het 'alles gezond binnen de familie houden'.
Meer over Brokeback
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
