Tijd voor sfeer. Dat is wat keyboardspeler/producer/multi-instrumentalist Burnt Friedman moet gedacht hebben toen hij met jazzdrummer Jaki Liebezeit (die ooit nog in het goede gezelschap van ene Chet baker mocht verkeren) het plan opzette om met 'Secret Rhythms' uit 2002 de zo voor de hand liggende 4/4-beat eventjes van de troon te stoten. Ondertussen is het tweede deel van hun project op de wereld losgelaten, waarop dit duo met behulp van een meer dan geslaagde begeleidingsgroep nogmaals op zoek gaat naar uitdagende ritmecycli uit verschillende culturen. Een wereldmuziekmentaliteit met ambient- en dub-invloeden in een improviserend jazz-jasje.
Friedman en Liebezeit maken vooraf duidelijk in het persverslag dat dit album niet bol staat van de overt [sic] spectacular high-brow arrangement hellraisers, maar vooral sequensen van repetitieve ritmes beslaat. Opener 'Sikkerhed' mag dan beginnen met een waterval van elektronica, even later valt de zo dominante snare drum in (met de snaren af, welteverstaan) die in gezelschap van akoestische gitaar, bas, klarinet en synths het hele album wijselijk mag dragen. Liebezeit slaagt er in elk nummer in om een kale maar allesbehalve simpele drumgroove hypnotiserend te laten klinken. De elektronicageluiden en –samples vormen de hele tijd een vaste grondlaag, waarover verschillende percussiesoorten hun rustige klankenfestijn mogen uitsproeien. De kern wordt steeds gevormd door de minimalistisch overkomende ritmesectie van Liebezeit en bassist Daniel Schroeter, waarover geregeld orgeldrones en funky gitaarnoten vrij spel krijgen, zoals in het geheimzinnige 'Mikrokasper'. De vibrafoon in 'Fearer' (Friedmans woord voor de alom gevreesde 4/4-beat) klinkt bijna als een subtiel koebelletje en het zweverige karakter van de repetitieve, exotische percussie wordt extra aangedikt door dromerige klarinettoetsen. Afsluiter 'Caracoles' bevat dan weer een trage maar zeer intense crescendo die het nummer op een ingetogen manier naar sferische hoogtes begeleidt.
De twee mooiste passages zijn 'Niedrige Decken', waarbij een begeleiding van pedaaleffecten de basis vormt voor een jazzy samenspel van triangel, melodica en akoestisch gitaargetokkel, samen met hoogtepunt 'The Librarian'. In dit laatste opus voorziet de stem van David Sylvian de groep van een nieuw element. De intro lijkt bijna een polyfonie van een Hammond en een deurbel, terwijl de percussie klinkt als echoënde regen in een betonnen gebouw. Het nummer laat acht minuten lang een jazzy melodie van klarinet en vibraharp horen en in de snelle coda komen er nog maracas en cimbalen meedoen. De combinatie van Sylvians rustige maar doorleefd klinkende zang met de droge en oosters aandoenende percussie doet bij momenten zelfs denken aan het meest sferische werk van Tool.
Voor mensen die graag ontspannen in een zetel onderuitzakken is dit het perfecte sfeeralbum, maar voor obsessieve muziekanalytici is 'Secret Rhythms Vol.2' eveneens een fikse uitdaging. Gezien het ongrijpbare karakter van deze muziek, nog deze tip: speel dit album bij mooi warm weer en vergeet dan meteen wat hierboven gezegd is.
Meer over Burnt Friedman & Jaki Liebezeit
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
