Het tempo waarmee Cactus Truck muzikale uppercuts uitdeelt ligt ongemeen hoog, maar de snelheid waarmee het Nederlandse trio haar concerten aan elkaar rijgt, daar moet zelfs wereldrecordhouder Ken Vandermark even van slikken. Van eind oktober tot midden december 2012 speelden Jasper Stadhouders, Onno Govaert en John Dikeman niet minder dan 37 shows in de Verenigde Staten, een waanzinnig aantal - waar ze overigens terecht mee uitpakken. Deze gelimiteerde release bevat drie bijna volledige concerten van die beruchte tournee.
Niet alleen de muziek van dit agressieve improvisatietrio wordt gebracht met een punkattitude, ook hun tournees hebben er wat van weg. Spelen, spelen en nog eens spelen. En tegelijk gebruik maken van de opportuniteiten die zich aandienen. Collaboreren met andere muzikanten bijvoorbeeld: Jeb Bishop, Roy Campbell, Aram Shelton, Wally Shoup, Tim Dahl en Kevin Shea zijn de bekendste namen waarmee het Nederlandse trio tijdens die helse concertreeks het podium deelde. Twee daarvan, trombonist Jeb Bishop en trompettist Roy Campell, zijn uitgebreid te horen op deze liveplaat.
De luisteraar wordt met 'Live in USA' getrakteerd op 71 minuten furieuze improvisatiemuziek, maar zoiets zeggen heeft ondertussen hetzelfde effect als een open deur intrappen. Cactus Truck heeft de reputatie van Nederlands luidste improvisatieband namelijk al even op zak. Als John Dikeman met zijn sax kon doden, dan stond hij na deze tournee bovenaan de FBI-lijst van meest gezochte terroristen. De van oorsprong Amerikaanse rietblazer kent geen genade en bestookt zijn publiek van start tot finish met een langgerekt salvo. De zwaarste offensieven vinden vooral plaats in de stukken zonder gastmuzikanten zoals 'Hot Brown' en 'The Twerk', afkomstig van het concert in Louisville, Kentucky.
Het aandeel van Jasper Stadhouders (gitaar en basgitaar) en Onno Govaert (drums) in die muzikale terreur is niet gering. Munitie voor dat eindeloze overblazen vindt Dikeman in de messcherpe gitaarmuur en het onophoudelijke spervuur van drums en cimbalen. Eenmaal de drie met elkaar in de clinch gaan is er steevast sprake van een opwaartse dynamiek, die pas stopt of afneemt wanneer de fysieke grenzen worden bereikt. En dat neemt meestal behoorlijk wat tijd in beslag.
Met het toevoegen van Bishop en Campbell bij de concerten in respectievelijk Wilmington en New York, wordt het muzikaal iets interessanter. De energetische aanpak wordt evenwel niet afgezworen. Bishop wordt in 'Prairie Oyster' al na enkele minuten meegesleurd door een tsunami van testosteron en adrenaline. De trombonist, een ambassadeur van de hedendaagse jazz in Chicago, laat zich echter van zijn meest brutale kant zien en deelt zelf enkele gemene stompen uit. In 'Seans Gone' kiest hij voor een andere aanpak en laat hij het trio eerst op kookpunt komen vooraleer hij de interactie cementeert met een kwetterende monoloog.
Campbell tekent voor afsluiter 'Ninja', met 21 minuten de langste track van de plaat. De trompettist houdt er in de heftigste passages een guerillatactiek op na: korte prikken met heel wat impact. Met zijn solomoment na ongeveer een kwartier, zorgt hij voor het enige echte rustpunt op de plaat. Diepe ademstoten en brommend lage tonen laten de groep nog even op adem komen voor een finale uithaal, waarmee Cactus Truck dit puike plaatje in stijl afsluit.
