Saint-Saëns hield van de cello en schreef dan ook niet weinig composities voor dit instrument, gaande van korte gelegenheidswerkjes zoals de bekende 'Zwaan' uit zijn 'Carnival des Animaux' tot een sonate en een concerto voor het instrument. De Franse celliste Emmanuelle Bertrand en pianist Pascal Amoyel namen Saint-Saëns' belangrijkste composities voor het instrument op, waaronder de Sonate op.32, de op klassieke dansen geïnspireerde Suite op.16 en enkele andere werkjes: twee 'Romances' op.36 en op.51, een 'Prière' op.158 en een 'Gavotte' en 'tarantelle', op.16 n°3 en op.10 n°5.
Emmanuelle Bertrand neemt over het algemeen vlotte, eerder snelle tempi, wat de muziek heel boeiend en gevarieerd houdt. Zo bezit de 'romance' op.36 (Saint-Saëns eigen transcriptie voor een werkje voor hoorn en piano) een aangenaam, ontspannen karakter. Ook de 'Gavotte', op.16 n°3, een stukje dat Saint-Saëns componeerde als alternatief deeltje voor de Suite opus 16, komt eerder snel over, zonder het trage tempo dat de klassieke gavotte kenmerkt. De cellosonate, waarmee de cd opent, staat qua interpretatie in sterk contrast met de andere werken op deze plaat. In plaats van de diverterende, ontspannen toon die primeert in Saint-Saëns' korte gelegenheidswerkjes, staat deze compositie in de traditie van Duitse, romantische sonates. Dat vertaalt zich in de mineurtoonaard van het werk of het zwaarmoedige, innerlijk verscheurde karakter van het eerste en het laatste deel. Terwijl de pianist in de andere composities een weinig meer glamoureuze rol dan die van begeleider krijgt toegewezen, vormt de dialoog tussen cello en piano hier een belangrijke component van de muziek. In zijn uitvoering wordt deze sonate trouwens erg symfonisch gedacht, met een hecht spel van imitatie en dialoog tussen de twee uitvoerders en een gedreven, energieke sfeer. Het derde deel bijvoorbeeld is met zijn rusteloze karakter de vergelijking met de Duitse romantici waardig. De variatie met andere werken getuigt dan ook van het talent van deze celliste want zo betreedt de luisteraar met de ingetogen 'Prière', op.158 een totaal andere wereld, zeker wat de kalme, zangerige uitvoering betreft. Emmanuelle Bertrand bezit een heerlijk stevige laagte, die soms zelfs wat raspend kan klinken terwijl haar middenregister en haar hoogte heel zuiver en puur overkomen. Haar aanpak van bijna elk werk is verschillend en zo hoor je afwisselend echo's van Bach, zoals in het eerste deel van de 'Suite' of van Schumann, in de 'Sonate'... Op de plaat staat bovendien een gezonde dosis galm, wat de opname nog wat meer cachet verleent. Zo blijft de cello steeds mooi en sonoor naklinken met net genoeg echo aan het einde van elk stuk en ook de piano klinkt erg sappig. Dit doet bijvoorbeeld de 'Tarantelle', op. 10 n°5 druk en wat hectisch overkomen, helemaal in het karakter van deze opgewonden Italiaanse volksdans.
Deze plaat houdt een erg overtuigend en boeiend pleidooi voor het instrument waar Saint-Saëns zo van hield en waarvoor hij zijn hele leven lang werken voor zou schrijven. Een erg muzikale uitvoering, gevarieerde werken en een heerlijk warme opnamekwaliteit zorgen voor een bijzonder geslaagde cd.
Meer over Camille Saint-Saëns
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
