Doomlegende Candlemass heeft het alweer niet makkelijk gehad. Nadat ze terug hun zeer charismatische zanger Messiah Marcolin hadden ingelijfd, bleek de labiliteit van de man voor flink wat problemen te zorgen. Exit Marcolin alweer, maar gelukkig heeft opperhoofd Leif Edling een nagenoeg perfecte oplossing gevonden in de figuur van Robert Lowe, zanger bij het Texaanse Solitude Aeturnus. Wie 's mans capaciteiten kent, wrijft zich verlustigend in de handjes en met rede, want dankzij Lowe's inbreng is dit album ronduit schitterend geworden.
Candlemass bouwt alleszins behoorlijk rustig op dankzij een proloog. De rondzoemende gitaren, met die heerlijk fuzzy klank zijn alomtegenwoordig, alsook de onderbuik bespelende bas. De band is nooit een van die ultratrage groepen geweest, maar weet de nodige schwung in de muziek te stoppen. Hier ook, zeker wanneer ze 'Emperor of The Void' inzetten: een meeslepende gitaarlijn domineert het nummer en de zeer expressieve stem van Lowe sleurt een mens meteen mee in de grauwe zone waar Candlemass' albums zich afspelen. 'Devil Seed' is een pak gemener, met een wild om zich heen bijtende Lowe. Ook 'Demonia 6', wat een van de meer snelle nummers is, blijft meteen in het geheugen plakken. Het beste heeft de band voor het laatste bewaard met 'Embracing The Styx', een waar doomepos met een geniale opbouw, waar Edling en de zijnen laten horen waarom zij behoren tot de absolute top. Dankzij de komst van Lowe heeft de band ook een betrouwbare zanger die een geheel uniek timbre bezit. Niet dat Marcolin slecht zong, verre van, maar Lowe heeft toch net dat dramatische beter te pakken. Precies wat de groep zo hard nodig had.
Nu de groep opnieuw voltallig is, zou het al erg vreemd moeten lopen of Candlemass mist de boot. Als voortrekkers van het doomgenre bewijzen ze met dit album opnieuw hun grote klasse. Al wie denkt dat doom niet kan swingen of steevast slepend traag moet zijn, heeft dus dringend nood aan een goeie portie Candlemass.
Meer over Candlemass
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
