Tot de celloconcerto's die ontstaan zijn voor de 19e eeuw behoren naast de bekende werken van Vivaldi, Boccherini en Haydn ook de drie wat veronachtzaamde concerti van Carl Philipp Emanuel Bach. Truls Mørk bewijst in zijn nieuwste opname dat hij van alle markten thuis is, maar kan toch niet tippen aan meer specialistische uitvoeringen. Het is een fantastische tendens dat solisten zich vandaag aan alle genres wagen en hierin de nieuwste muziektheoretische evoluties betrekken. Hierbij komt bijvoorbeeld meteen de Franse cellist Jean-Guihen Queyras in gedachten, die zonder de minste moeite tussen muzikale werelden lijkt te reizen. Truls Mørk heeft er al een langere carrière opzitten, met vooral een nadruk op het grote repertoire. Met dirigenten zoals Simon Rattle, Mariss Jansons en Riccardo Chailly nam hij met succes het gros van de muziek met cello en orkest op. Ook op kamermuziekvlak worden zijn opnames van de belangrijke cellosonates internationaal geprezen en zijn solo opnames van de suites van Bach en Britten behoren tot de referentieopnames. Daarenboven heeft hij een bijzondere affiniteit met hedendaags klassiek. Dat Mørk zich nu waagt aan deze onbekende en weinig opgenomen mid-achtiende-eeuwse werken is verrassend en gedurfd.
C.P.E. Bach is de tweede en meest succesvolle zoon van J.S. Bach. Hij was een overgangsfiguur tussen de barok en het classicisme en oefende, onder andere dankzij zijn klaviersonates, een grote invloed uit op Mozart en Beethoven. In de 18e eeuw was het celloconcerto nog iets vrij nieuw en op het moment dat CPE met zijn concerti kwam, moesten Boccherini en Haydn die van hen nog schrijven. De drie concerto's bestaan ook in versie voor fluit en klavecimbel, maar die voor cello zou volgens het laatste onderzoek de originele partij zijn. Qua structuur zijn ze gelijkaardig en eenvoudig, maar stilistisch zijn het voor hun tijd originele werken, wat voornamelijk aan de "empfindsamer Stil" van de middendelen te wijten is.
Telkens driedelig met levendige hoekdelen en een gevoelig en lyrisch centrale sectie zijn de concerto's gelijk opgebouwd. De onstuimige dramatiek van de openingen en zorgeloze openhartigheid van de finales contrasteren fel met de tederheid en emotionele diepte van de langzame delen. Mørk laat zijn cello hierin op poëtische wijze zingen in de vaak hoge registers en slaagt erin om deze stukken met grote expressiviteit te brengen. In de snellere delen met vaak virtuoze passages blijft Mørk geïnspireerd klinken en trekt hij de aandacht met dynamische contrasten en een verfijnd stijlgevoel. De klank van Truls Mørk is warm en vol, wat contrasteert met interpretaties die nadrukkelijk de historische uitvoeringspraktijk hanteren. Zo is de celloklank van Hidemi Suzuki, de broer van Masaaki Suzuki, veel dunner en vinniger. Ook in het orkest vindt men dit terug. Les Violons du Roy, onder leiding van Bernard Labadie, met hun moderne instrumenten klinken nogal breed en begeleiden Mørk soms een beetje log. In de uitvoering van Suzuki klinkt het Bach Collegium Japan meer wendbaar en met grote helderheid in texturen, wat zeker in de buitendelen zijn vruchten afwerpt.
Genegeerd als de concerti van C.P.E. Bach vaak worden, zijn ze dan ook voornamelijk opgenomen door specialisten van "oude muziek". De bekendste, naast die van Hidemi Suziki, is misschien wel die met cellist Anner Bylsma en het Orchestra Of The Age Of Enlightenment onder leiding van Gustav Leonhardt. Het gebruik van historische instrumenten en het bijna als natuurlijk doorvoelen van het specifieke idioom van deze muziek geven aan deze gespecialiseerde uitvoeringen nog steeds de voorkeur. Toch bewijst deze verrassende keuze van repertoire dat Truls Mørk een van de beste allround cellisten van dit moment is. Voor wie deze Noorse topmuzikant wat volgt, is deze opname met weinig bekende muziek dan ook sterk aan te bevelen.
