Chimaira (genaamd naar het monster Chimaera uit de Griekse mythologie) is een Amerikaanse metalcoreband die z'n carrière begon als een afschuwelijke Korn-kloon, maar zich gelukkig bekeerde in 2003 met het stevige 'The Impossibility of Reason'. Hierop was een brutale combinatie tussen metal en hardcore te horen in plaats van - ook al is Chimaira een Amerikaanse groep - het Amerikaanse metalcoretype (de verschrikkelijk slechte combinatie tussen verwaterde, zwakke melodeath, emo en hardcore). Neen, Chimaira brengt ons een type metalcore geïnspireerd door Machine Head en Pantera en daarbij kan het niet echt misgaan: opvolger 'Chimaira' overtrof zijn voorganger in brutaliteit en extremiteit maar was niet zo krachtig en geïnspireerd als 'The Impossibility of Reason'. Het was dus afwachten op 'Resurrection'.
Het zelfgetiteld openingsnummer valt naar Chimaira-traditie meteen met de deur in huis en zendt een brutale doch groovende passage af op de luisteraar. Deze wordt gevolgd door een up-tempo thrashy riff die leidt naar het donkere, beestige refrein. De Chimaira-formule, bestaande uit thrash metalriffs, breakdowns, keyboards en hier en daar een death metal-invloed, wordt dus weer ten volle toegepast. De rol van de keyboards is echter allesbehalve jolig. Als koud, angstaanjagend en snijdend middel vallen ze dan ook op in 'Pleasure in Pain', 'The Flame' en het catchy maar furieuze 'Worthless'. Van dit nummer is het refrein werkelijk bestraffend: een trage dubbele basdrum begeleidt de snijdende, hamerende gitaren terwijl zanger Mark Hunter zijn strot uitspuwt met de simpele maar efficiënte woorden "You're worthless / You're worthless". Zanger inderdaad, want hier en daar verleent Hunter zijn zangstem, zoals op het donkere, trage en vuile 'Killing The Beast', maar hij gebruikt grotendeels zijn raspende, vuile grunts en af en toe een diepe grom. Tekstueel kan het daarentegen wel eens beter, maar soms is de eenvoud ervan zo gepast op de muziek, die dit wel grotendeels goedmaakt: zo zijn 'The Flame' en 'End It All' een ware middenvinger in het gezicht van de luisteraar en slaat het monster Chimaira, hetzij traag en bestraffend hetzij snel en furieus, zich een weg door de plaat met zijn snijdende gitaren, logge bas, stekende drums en pijnigend gebrul of geschreeuw. Verder zijn er twee nummers op 'Resurrection' die het iets rustiger aan doen. Dat zijn 'No Reason to Live' en 'Six', maar jammer genoeg is het een al minder geslaagd dan het ander: zo verveelt 'No Reason to Live' tot aan het fantastische solo- en middenstuk, terwijl bij 'Six' alleen het midden met heldere zang en de solo teleurstellen met hun repetitieve melodie. Ook het refrein van 'Needle' doet nogal monotoon aan, maar de brutale Pantera-achtige stroferiff en het thrash metalmidden en –einde maken dit mooi goed. Opmerkelijk is nog het demonische 'Empire', een nummer dat zowel zeer donker en episch als brutaal en snel uit de hoek komt: enerzijds bestaat het begin namelijk uit een melodieuze quasi black metalriff met koorkeyboards en anderzijds zijn de strofe en het refrein ronduit brutale death metal- en metalcoreriffs met daverende dubbele basdrums.
Is Chimaira herrezen? Deels, gezien het iets mindere vorige album, maar ze hebben zich zeker niet heruitgevonden. Chimaira levert kwaliteit af als altijd, maar vooruitgang is niet veel merkbaar en enkel als het collectief het goed blijft doen, zal het zichzelf niet in de rug steken. Maar dat is iets voor de toekomst: ondertussen is het al headbangend genieten van dit brutale werkje.
