Circular of het Noorse duo Bjarte Andreassen en Jostein Dahl Gjelsvik is de act die misschien nog het meest buitenaardse, verheven ambient maakt uit heel de Ultimae-stal. En dat betekent wat. Soundscapes, sfeergeluiden en moeilijk tastbare klanktapijten nemen ook op de derde langspeler ‘Moon Pool’ weer de plek in van solide melodieën, zonder daarom te durven stellen dat deze plaat maar wat in het ijle weg kwijnt.
Inherent aan de releases van dit Franse label, is de muzikale zoektocht naar esoterische werelden en parallelle universums. Dat vertaalt zich in downtempo ambient met diepgaande echolandschappen, inventieve digitale geluiden en een houvast van warme baspatronen: een geheel dat geest en fantasie prikkelt. En dat doet ‘Moon Pool’ helemaal. Tracks als ‘Selenic Light’ houden het immers enkel op die zweeftonen en buitenaardse details en wil van bas noch beat weten. Maar ook wanneer die wel worden ingeschakeld, blijken ze van ondergeschikt belang. Opener ‘Lunokhod’ houdt het minutenlang vol zonder feitelijke vorm, ondanks enkele heldere gitaaraccenten en stemflarden. Pas dan besluit Circular partij te kiezen met een holle, donkerblauwe loop die traag omwentelt en een cadans van een diep pompende basbeat. Het geheel blijft echter uitermate tochtig en ruimtelijk.
Wat vooral opvalt op dit album, is een bewust gebrek aan inkleurende middentonen en voedende melodieën. Het maakt van ‘Moon Pool’ grotendeels een ijle, wezenloze plaat met een hoes vol bubbels en bellen die de balans houdt tussen stilte, minimalisme en mysterieuze sfeervulling. Pas nadat de plaat meer dan halfweg is, komt een echte doorbraak. Aes Dana besluit het duo bij te treden in ‘Imbrium’ en steekt een expliciet drum’n’basspatroon onder het nummer. Niet opzichtig, maar positief voedend, met een motiefje van diepe, warme bastonen dat voor de nodige gemoedelijkheid zorgt. Het geeft deze plaat even wat kracht, hoewel ook nu weer veel uitschuivende klanken en dik geweven tapijten present tekenen en de ritmiek al snel geblust wordt.
Enkel ‘3 Moons’ lijkt zowat de uitzondering op de regel en bestrijkt wel het klassieke palet van glorieuze tonen, gemoedelijk glijdende bassen, trotse beats en een berg glitterende effecten, waartussen fluisterende stemmen verwerkt zitten. Dat alles komt samen in een harmonieus geheel, waardoor dit album plots even buiten zichzelf treedt en zelfs joviaal wordt.
Circular maakt het zijn luisteraars hier niet zo gemakkelijk. De Noren hun vlot toegankelijke, zinnenprikkelende ambient verliest de oever vaak uit het zicht en nodigt op zijn vele momenten van fonkelvelden en irrealiteit uit om dieper te graven. Pas na ettelijke luisterbeurten komen patronen boven die meer houvast bieden en geeft deze mysterieuze cd meer en meer zijn geheimen prijs.
