'Kiss, Kiss, Kissinger' is de debuutplaat van de nieuwe groep van de sympathieke frontman Geert Plessers. Deze Vlaming maakte niet zo gek lang geleden nog furore met zijn emo-gezelschap Reiziger. Dat is alvast een goede reden om bij dit 9 nummers tellend schijfje van Confuse The Cat even stil te staan.
Verbazingwekkend is deze cd in elk geval wel. Bij de zeemzoete, soms wat psychedelische popdeuntjes op 'Kiss, Kiss, Kissinger' is geen gram rauwe agressie terug te vinden. De breuk met het verleden lijkt daardoor compleet. Gitaren, bas, drums of drumloops maar zeker ook piano, cello en harmonieuze zang vinden mooi hun weg op deze plaat. Het aanstekelijke refrein van opener 'L-Cafe' nestelt zich aardig in het oor en bulkt van vrolijkheid en energie. Opmerkelijk genoeg is dit opgewekte gevoel al snel verdwenen en vervalt Confuse The Cat vanaf 'Ice Age' in een weinig zeggend lo-fi minimalisme. Ook dit laatste heeft echter zijn charmes en kan met haar meeslepende vioolpartijen muzikaal best boeien. Helaas blijft de groep vasthouden aan sobere en nogal holle instrumentale klankspelen die samen met de weinig expliciete stem van zanger Geert nogal durven beginnen zeuren. Halverwege deze plaat is de band dan ook de meeste aandacht verloren. Hoewel de resterende nummers op zich nog wel genietbaar zijn, lijken ze toch sterk inwisselbaar. Enkele leuke klanktapijten ten spijt (zoals de rust van een diepe gitaardelay in de titeltrack), murmelt 'Kiss, Kiss, Kissinger' maar wat verder. Dat neigt de luisteraar tot hetzij erg ingespannen blijven verder luisteren, hetzij weldra de plaat niet eens meer bemerken. Steeds meer en meer dooft deze cd – en daarmee ook de overredingskracht van Confuse The Cat- uit. De distortion-pedalen die helemaal op het einde mogen ingedrukt worden kunnen deze plaat die veelbelovend begon, niet meer redden.
Misschien wel een goede tip: programmeer de nummers eens achterstevoren van 9 tot 1. Het resultaat is vreemd genoeg bevredigender.
Meer over Confuse The Cat
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
