Aldo Struyf is al enkele jaren ondergronds de popstaat aan het ondermijnen als Creature with the Atom Brain. De schitterende ep's 'The Snake' en 'Kill the Snake' toonden een wezen dat op zoek is naar een klank die tegelijkertijd gepolijst en rauw is, waarbij synths en gitaren de plak zwaaien. Bovengronds was Struyf ondertussen de gitarist en keyboardist van Millionaire en Mark Lanegan. Met 'I Am the Golden Gate Bridge' heeft cwtab een eerste volledig album klaar, dat in tegenstelling tot de ep's gewoon op cd uitkomt.
De klank van cwtab is zonder meer massief: vaak worden riffs unisono op bas en gitaar gespeeld en overladen met karrenvrachten distortion. Tegelijkertijd worden gitaarsolo's vaak met een octaaf verdubbeld en worden ook de zang meestal door minstens twee stemmen gedragen. cwtab rock 'n rollt op een uiterst moderne manier die nu eens bij stonerrock en dan weer bij een soort vuile Route 66-metal aanleunt.
Waar op de vorige ep's de zang meestal puur een deel van de klank was – lees: onverstaanbaar vervormd – krijgt de stem op 'I Am the Golden Gate Bridge' een wat minder stiefmoederlijke behandeling. Het zou ook wat belachelijk zijn om het gros van je nummers door Tim Vanhamel en Mark Lanegan te laten inzingen en die eminente heren vervolgens te verzuipen in overdrive. De groep gaat plots ook veel opener en minder experimenteel klinken: naar deze plaat kan je in de auto luisteren zonder voortdurend op te schrikken. Tegelijkertijd zit aan die medaille natuurlijk ook een keerzijde: het Creature lijkt wat van zijn wilde haren verloren te hebben. Toch staan er een paar heerlijk duistere rockers op dit album. 'Mind Your Own God' had niet beter kunnen zijn: een daverende ritmesectie ondersteunt wild gitaarspel, ausgeflipte synths en een prima zanglijn. Het moment waarop een dubbele gitaarriff samenvalt met de dubbele zang vat samen hoe rock heden ten dage mag klinken. 'Not a Sect' pakt dan weer uit met een perfect contrast tussen snedige riffs en zang die afwisselend langgerekt en hoekig is. 'Crawl Like a Dog', dat mee door Vanhamel en Lanegan geschreven werd, is nog een hoogtepunt: de zanglijn houdt het midden tussen volkslied, koortsig geijl en vuile grunge, terwijl de muziek onverzadigbaar doordendert.
'I Am the Golden Gate Bridge' is een plaat van doorgedreven keuzes. De nummers passen perfect bij elkaar, zeker wat klank betreft. Creature With the Atom Brain geeft uppercuts van formaat, vooral wanneer de volumeknop opengedraaid wordt. Toch kan dat allesverterende klankuniversum niet de hele plaat rechthouden: hoewel er een mooi aantal toptracks op het album staan, is het moeilijk om de hele rit geboeid uit te zitten. Misschien is dat net te wijten aan de gestroomlijnde sound, die soms wel erg dominant is. Maar bon, 'I Am the Golden Gate Bridge' is nog steeds een schijf waarop deze interessante groep stevig te keer gaat met een sterk eigen geluid.
Meer over Creature With the Atom Brain
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
