Op hun nieuwe album schotelen de mannen van Dear Superstar de luisteraar een ongeveer veertig minuten durende portie gitaargeweld voor. De tien nummers op ‘Damned Religion’ klinken verrassend toegankelijk maar bezitten genoeg edge om niet door de mand te vallen.
De sound van Dear Superstar doet geregeld denken aan die van de hardrock uit de jaren tachtig. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat de groep in haar bio onder meer bands als Mötley Crüe, Aerosmith en <small>kiss</small> vermeldt. Ondanks die invloeden klinkt Dear Superstar echter voornamelijk als een band anno 2012. Daarnaast houdt de groep er een erg verteerbaar geluid op na: de solo’s duren nooit te lang en zanger Micky Satiar durft wel eens schreeuwen maar is over het algemeen behoorlijk verstaanbaar.
Echte uitschieters zijn er niet, of het moet ‘Our City Sleeps’ zijn. Het nummer werd gekozen als eerste single en dat was geen slechte keus. Het refrein is meeslepend en klinkt groots, met (natuurlijk) een fijne gitaarsolo als kers op de taart. Hetzelfde geldt voor ‘Sirens’ en ‘Last Rites’: nummers die gemaakt lijken te zijn om het publiek plat te spelen op festivals als Graspop (waar de band in 2010 reeds optrad). ‘Tomorrow’ is het enige ietwat trage nummer op de plaat, maar valt dankzij het stevige gitaarwerk niet uit de toon.
Wat de teksten betreft, worden geen potten gebroken, maar Micky Satiar bezit genoeg charisma om ze verkocht te krijgen. In sommige gevallen wekt de tekstuele eenvoud wel het vermoeden dat de groep er erg op gebrand is om het publiek massaal te laten meezingen met haar songs. Dat stoort op zich niet, al lijkt in een zinsnede als (<i>”Damn your damned religion.”</i>) wel erg weinig moeite gestoken te zijn.
Met ‘Damned Religion’ positioneert Dear Superstar zich als een hardrockband voor de massa. Nee, het warme water wordt niet opnieuw uitgevonden, maar de nummers zitten goed in elkaar en dat is niets om op neer te kijken.
