Death Wolf stond vroeger bekend onder de naam Devil's Whorehouse. De groep is een zijproject van Marduk-meesterbrein Morgan Hakansson die hiermee zijn liefde voor Glenn Danzig en diens groepen Danzig en Samhain wil uitdragen. Dat maakt dan ook dat Death Wolf hoegenaamd niets te maken heeft met de snijdende en razende black metal van 's mans hoofdband. Dat is geen erg, de creepy atmosfeer en bepaalde groezelige elementen dragen duidelijk over naar deze groep. Death Wolf is behoorlijk apart, voor verschillende redenen.
Muzikaal is het erg makkelijk om de invloeden van Glenn Danzig terug te vinden. Zo zijn er veel bluesy akkoordenschema's en dito songstructuren terug te vinden op 'Black Armoured Death' en het geheel is duidelijk een duistere ode aan de grootmeester. Nochtans weet de groep toch net anders genoeg te werk te gaan dat er geen sprake meer kan zijn van een veredelde covergroep. Zo is de naargeestige gitaarklank van Hakansson gecombineerd met de vrij rauwe esthetiek iets dat de gemene en effectief donkere kant van de mensheid in de verf zet. Het drumwerk is solide, maar vaak erg eenvoudig tot soms op het saaie af. Nu goed, de gitaarlijnen zijn door de band ook best rechtdoorzee, maar dat hoort simpelweg bij dit soort muziek.
De thematiek van het geheel ligt an sich niet zo gek ver verwijderd van Marduk, in die zin dat ook hier de duivel en de zwarte krochten van de menselijke geest bezongen worden. Met titels als 'World Serpent', 'Luciferian Blood Covenant' of 'Death Wolf March' is dat dan ook behoorlijk duidelijk. Het enige dat deze plaat nekt, zijn de onwaarschijnlijk zwakke vocalen. Toegegeven, groot voorbeeld Glenn Danzig is nooit een wereldzanger geweest, maar hij heeft wel een aanstekelijk timbre en weet zijn tekortkomingen gek genoeg in een voordeel om te buigen, maar dat gebeurt hier niet, wel integendeel. Zanger Maelstrom twijfelt te vaak tussen een semi-grunt en een normale zangstem, maar zijn geschreeuw mist kracht en zijn normale zangstem is gewoonweg kattenvals. Het is zelfs zo erg dat de muziek naar de achtergrond verdwijnt omdat eenieder op dat irritante gekeel begint te focussen. Jammer, want het nekt een album dat anders best aardig had geweest.
Het gebeurt wel vaker dat een zangstem een plaat de das omdoet, maar hier is dat verdraaid pijnlijk, vooral omdat de muziek bijzonder goed in elkaar zit. Waarom Morgan Hakansson hiermee dan ook genoegen neemt, is een raadsel. Misschien is het gewoon beter om de albums van Danzig nog eens in de cd-speler te stoppen en dit te negeren.
