Dial P for Panic is een Belgische groep die in 2006 het levenslicht zag en ondertussen al vier jaar rondtoert en optreedt. Onlangs brachten ze hun eerste, zeven nummers tellende plaat uit. Ze spelen het soort harde rock dat zich perfect leent als soundtrack voor hete Amerikaanse roadtrips over stoffige wegen in een aftandse, roestige cabrio.
Openingsnummer ‘Better Luck in Vegas’ laat het beste vermoeden. De song begint met een mooie opbouw om plots uit te barsten in een festijn van funky, goed gevonden riffs. Het tempo is wild en de gitaren klinken scherp en snedig. Ook de zanger trekt alle registers open en de uitgeschreeuwde refreinen blijven moeiteloos nazinderen. Op gezette tijden wordt met breaks gegoocheld en wordt de leadgitaar door een phaserpedaal gejaagd, wat het geheel nog een stuwender effect geeft. Kortom: een topper van een eerste nummer en het beste op de hele plaat.
Opvolger ‘Morningside’ begint met een stevige drumbeat, gevolgd door een inventieve gitaarlijn. Het nummer is echter iets minder geïnspireerd dan hetgeen er aan vooraf ging. Het is vooral de drummer die het geheel op niveau houdt. Het derde nummer ‘Broken Friend’ doet qua gitaar- en baswerk op sommige momenten sterk denken aan het wat oudere werk van de Red Hot Chili Peppers, wat in dit geval een compliment is. Muzikaal zit het weer helemaal strak. Opnieuw een erg leuke song dus. ‘Stay Home’ begint na ietwat knullige harmonieken met een loeiharde riff. Jammer genoeg wordt het geheel af en toe ontsierd door onnodige gitaarriedeltjes die de aandacht afleiden en de melodie verstoren. De nummers die daarna volgen zijn zeker nog beluisterbaar, maar halen in het algemeen niet meer het niveau van het opener. Toch worden mindere momenten steeds afgewisseld met leuke vondsten.
Dial P for Panic is een vlot beluisterbare eerste plaat van een groep die de goeie ideeën aan elkaar rijgt en het juiste pad bewandelt, maar nog wat ervaring en diepgang mist om een volledig album van hetzelfde hoge niveau te produceren.
