Laat het gerust bijzonder heten: bezige Belgische bij L.R.J. Martens oftewel Dolphins into the Furure is gefascineerd door dolfijnen en vooral door het geluid waarmee ze onderling communiceren. De elektronische kunstenaar is een tijdlang kreten en klanken van deze intelligente dieren gaan opnemen in de Kealakekua baai in Big Island (bij Hawaï), heeft die in zijn homestudiootje door de mallemolen gehaald en er drie lange geluidscollages mee gemaakt die tegelijkertijd erg minimaal, bevreemdend als sfeervol overkomen.
Durf ‘Ke Ala Ke Kua’ geen new age plaat noemen. De elpee is immers uitgekomen op het steeds verder grensverleggende, Belgische elektronicalabel K-RAA-K en dat betekent wat. De kabbelende digitale klanktapijten, kierende dolfijngeluiden en permanente, organische beweging met veel oor voor details, zorgt voor een ambientspektakel dat niet helemaal rustgevend kan genoemd worden. Harmonie of logische opbouw zijn in elk geval niet aan de orde.
Te onderscheiden zijn synthesizer, vervormde altsax en golvende soundscapes die uit analoge cassette loops ontstaan zijn en vermengd worden met vogels, Hawaïaanse gezangen en natuurlijk de diverse kreten van de geliefde zeezoogdieren. Dat alles klinkt erg onaards.
Soms gaat het echt om minimale natuurervaringen. Na een kleine tien minuten abstracte sfeermuziek gaat dit slechts drie tracks tellende CD-R’tje geruime tijd over in de eenvoud van een bruisende branding en verre echo’s van dolfijnenkreten. Grappig genoeg pakt de tweede track het net andersom aan, door aan te vangen met veldopnamen en over te glijden in gemanipuleerde klankpuzzels.
Dit goed half uur lang durende elpeetje zorgt voor een intrigerend stukje zen-muziek. De eerste drie luisterbeurten zorgen enkel maar voor veel vraagtekens. Toch slaagt ‘Ke Ala Ke Kua’ er in om langzaam binnen te sijpelen doordat meer en meer structurele elementen aan de oppervlakte komen kabbelen. Indrukwekkend klinkt dit werk in elk geval, eenvoudig niet meteen.
