Dustin O'Halloran is een Californische componist/pianist die de laatste jaren in een klein Italiaans dorpje woonde. Daar schreef hij de meeste van de pianostukjes die hier op zijn tweede soloalbum verzameld zijn. Bij het beluisteren van de plaat hoor je ook degelijk de rust en prachtige natuur die O'Halloran in Italië gevonden heeft. De muziek roept beelden op van een licht glooiend landschap in de herfst: het spel van de wind met vallende blaadjes, de opkomende zon die nog extra pigment geeft aan het kleurenspectrum, migrerende vogels die de grijzer kleurende lucht doorklieven De eerste twee nummers ('Opus 20' en 'Opus 22') leunen dan ook zeer dicht aan bij de impressionistische componisten als Debussy en Satie.
In de derde track ('Opus 21') keert O'Halloran nog twee eeuwen verder terug in de tijd. De track ligt in de stijl van het werk van J.S. Bach, zij het dan minder vernuftig.
Erna blijft O'Halloran schipperen tussen impressionisme en barok. Tegelijkertijd slaagt hij er toch in de muziek een modern melancholisch kantje mee te geven. Het zeer rustige tempo maakt het nog dat tikkeltje meer beklemmend, maar vrolijk word je er niet van. Het enige dat men O'Halloran kan aanrekenen is dat hij soms zelfs té hard probeert de gevoelige snaar te raken, waardoor de songs niet meer als een geheel gepercipieerd worden. Bijvoorbeeld in 'Opus 26', waar hij na bijna elke vier of vijf noten een korte pauze inlast. De meeste opussen gelijken bovendien sterk op elkaar, vooral omdat ze allemaal hetzelfde intrieste en zweverige karakter hebben. Zelfs wanneer het tempo een beetje de hoogte in gaat, zoals in 'Opus 28', kan O'Halloran zich niet van zijn trieste juk ontdoen. De akeligste momenten van de cd zijn dan ook de lange stiltes tussen de nummers, die de luisteraar even doen ontwaken uit de droomwereld.
Kortom, we kunnen dit album omschrijven als een moderne interpretatie van het impressionisme door een getalenteerde, maar duidelijk getormenteerde romanticus. Het resultaat mag er best wezen en leent zich ideaal voor verschillende soundtracks. 'Opus 23' werd onlangs nog opgenomen in de film 'Marie-Antoinette' van Sophia Coppola, en men mag verwachten dat er in de toekomst nog veel films zullen volgen.
Meer over Dustin O'Halloran
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
