Antonin Dvorak is een van die componisten waarvan een deel van het oeuvre erg vaak gespeeld wordt (denk negende symfonie, cello concerto of Slavische dansen) en een ander deel ten onrechte vergeten wordt: de vier symfonische gedichten bijvoorbeeld zouden best wat vaker gehoord mogen worden en zo is het ook met enkele van zijn overige symfonieën. Dat moet men bij het Luzerner Symfonieorchester ook gedacht hebben want deze nieuwe cd presenteert twee symfonische werken van Dvorak: de op Brahms geënte zesde symfonie in D majeur en de vijfdelige ‘Amerikaanse’ (maar verrassend Centraal-Europees klinkende) orkestsuite, opus 98.
Het gevaar bij de – nochtans erg mooie – zesde symfonie is dat die wat langdradig gaat overkomen in een mindere uitvoering maar daarvoor hoeft niemand in deze prachtige uitvoering te vrezen. Vanaf de openingsmaten wordt je ondergedompeld in een lieflijke, pastorale klankwereld, stevig verankerd in D majeur, zoals alleen Dvorak hem kan verzinnen. En het Luzerner Sinfonieorchestes houdt deze muziek licht: het openingsthema komt lumineus over, dun georkestreerde passages behouden hun charmante eenvoud en waar dirigent James Gaffigan toelaat dat de muziek zich verbreed, pikken zowel tempo als energie nadien snel weer op. Dat merkt men duidelijk in het scherzo, dat inzet op het aanstekelijke ritme van de Tsjechische ‘Furiant’ dans en niet op orkestraal volume.
Ook het langzame deel van de symfonie wordt op dezelfde vlotte manier aangepakt. Paradoxaal geoeg houdt dat veel meer rust in deze muziek dan wanneer het orkest voor een brede, tergend langzame interpretatie kiest. Dvorak construeert nu eenmaal geen Bruckneriaanse kathedralen en zijn muziek wint bij een aanpak die hem nuchter in zijn aantrekkelijke, Boheemse eenvoud verankert. Waar de muziek mag slepen, injecteert dat net een melancholisch kantje in deze overwegend zonnige stukken, zoals in het zuchtend aangebrachte eerste deel van de ‘Amerikaanse’ suite.
Het Luzerner Sinfonieorchester klinkt overigens uitzonderlijk goed hier, met twee romantische orkestwerken die in diepe, intense herfstkleuren geschilderd worden. Het begin van de doorwerking uit het eerste deel van de symfonie bijvoorbeeld, laat horen hoe mals, romantisch en Duits dit orkest, en dan vooral de lage stemmen, kan klinken. Het is een klankkwaliteit die je doet wensen dat deze groep muzikanten ook Brahms’ orkestwerken onder handen neemt!
De grote kwaliteit van deze plaat zit hem in het feit dat dit zeventigkoppige orkest fraseert en interpreteert met de zuiverheid van een veel kleinere groep muzikanten, een kamermuziekensemble bijvoorbeeld of een barokorkest. Zelfs in de grootste orkesten blijft het ongewoon om muzikanten aan het werk te horen die zo consequent als één lichaam muziek maken. Bijgevolg is dit niet alleen een cd die twee iets minder gekende werken van Dvorak op een voortreffelijke manier presenteert, maar de uitvoering is van die aard dat zelfs wie geen allergrote fan is van Dvoraks muziek toch meteen gewonnen zal zijn voor deze Boheemse componist.
