Elliott Sharps Carbon verscheen voor het eerst ten tonele in 1983 en werd snel een van de settings waarin de gitarist/saxofonist/componist zijn interesse voor wiskunde naar muziek vertaalde. Hij stemde zijn gitaar volgens bewust gekozen, niet klassieke, mathematische verhoudingen en zijn muziek geraakte doortrokken van de Fibonacci-reeks en fractalen. Op 'Void Coordinates' – de eerste Carbon-plaat sinds jaren – laat Sharp met zijn collega's horen dat deze wetenschappelijke benadering niet noodzakelijk moet resulteren in hermetisch gesloten muziek.
Het kwintet met naast Sharp ook Zeena Parkins op elektrische harp, bassist Marc Sloan, percussionist Joseph Trump en sampleleverancier en synthesizerspeler David Weinstein speelt metrisch zo strak dat er een klok op gelijk gezet kan worden. Het improvisatieaspect zit wat meer op de achtergrond en wordt ondergeschikt gemaakt aan het duidelijk afgelijnde ritmische kader dat voornamelijk door bas en drums getrokken wordt. Wanneer Sharp zich even noisy laat gaan of zijn versplinterde speelstijl bovenhaalt – de muziek lijkt in kleine scherven te breken – doet hij dit niet zozeer op, maar eerder onder het strakke metrum, waardoor de luisteraar steeds een veilig houvast bewaart.
De duidelijk afgebakende ritmiek en metriek worden versterkt door de homogene sound van het geheel. Bas, gitaar en drums laten een min of meer eigen geluid horen, terwijl elektronica, synthesizers, elektrische harp en samples samenklitten tot een groot blok. Dit groepsgeluid is bovendien extra belangrijk, aangezien Carbon meer dan eens op sound inzet. Het gebrek aan grote climaxen of exuberant uitspringende solo's wordt opgevangen door kleine evoluties en veranderingen in de kleur van het geluid. Deze zorg voor de klank neemt niet weg dat sommige tracks op 'Void Coordinates' iets te lang duren, zeker wanneer naar het midden van de plaat toe het concept wel erg duidelijk herkenbaar wordt.
Dit wil gelukkig niet zeggen dat de plaat bij elke track in dezelfde klankwereld beweegt. In het openende 'The Younger Dryas' zorgt het herhalen van lichte en korte melodieën voor een stevige knipoog richting Battles, terwijl de muziek hier en daar ook iets minder afgelijnd klinkt. 'Caldron' wordt gedomineerd door een beverige, elektronisch vervormde melodie waarna een kleine collectieve improvisatie opborrelt, zonder explosief te worden. Op 'Fermion' laat de band haar psychedelische kant horen met een licht benevelde strakheid: de kortgeknipte drums van Trump versus de nazinderende harp en de vrij zwevende inbreng van de rest.
Wanneer er meer in detail gewerkt wordt, krijgt de muziek een extra dimensie. In een 'Index of Minerals' klinkt Carbon extra gelaagd door het stapelen van kleine, soms haast wriemelende lijntjes in verschillende metra en in 'Eukaryonic' wordt de mathematische zekerheid van de herhaalde groove doorbroken door accentenverschuivingen die andere maatsoorten aandragen. Deze momenten van destabilisatie en verrassing hadden op 'Void Coordinates' vaker mogen opduiken. Nu lijkt de muziek zich op bepaalde momenten te verraden, waardoor de luisteraar krijgt wat hij verwacht. Niet dat dat in dit geval onaangenaam is, maar de muziek verliest er wel soms haar scherpte door.
Meer over Elliott Sharp Carbon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
