Op 'Requiem for a Dying Planet' wordt de muziek die de Nederlandse cellist Ernst Reijseger voor twee films van Werner Herzog schreef, gecompileerd tot een grote muzikale stroom. De titel en de illustraties in het artwork laten weinig aan de verbeelding over, maar een mistroostige bedoening is het album zeker niet geworden. Als het één ding doet, dan is het wel het onderstrepen van de intrinsieke schoonheid van de blauwe planeet en wat er op leeft.
Het combineren van verschillende muzikale tradities is daarbij een haast voor de hand liggende zaak. De manier waarop Ernst Reijseger de verschillende culturen verweeft, zorgt er echter voor dat de cd niet gezocht eclectisch klinkt, maar daarentegen een opvallend mooi geheel vormt.
Een constante in alle tracks is de cello van Reijseger zelf. Vaak is hij te horen in drones en elementaire samenklanken die uit traditionele muziek gelicht lijken, terwijl hij op 'Longing for a Frozen Sky' een arpeggiotechniek demonstreert die eerder aan klassieke cellosuites als die van Bach schatplichtig is.
Boven zijn cellopartijen tekent zich een vocale tweespalt af waarbij de kampen elkaar goed aanvullen. Het vocale kwintet Tenore e Cuncordu de Orosei, afkomstig uit Sardinië, geeft de muziek met de declamatorische, wat nasale zangstijl iets monumentaal en pathetisch. Door de traag evoluerende samenklanken krijgen hun gezangen een statische eeuwigheidswaarde die nazindert in 'Libera Me, Domine'. Door de prachtige tegenstellingen van majeur- en mineurakkoorden breekt de muziek geregeld open om zich later terug te plooien. Daarenboven wordt het tempo niet gedicteerd door een muzikaal metrum, maar door de ademhaling van de zangers.
Veel wendbaarder klinkt de Senegalees Mola Sylla, die de verschillende tracks op de cd ook voorzag van teksten in de Senegalese Wolof taal. Sylla's stevige uithalen en zijn minder zuivere, wat beschadigde stem vormen een natuurlijk tegengewicht voor de strakheid van het vocale kwintet en hij wordt dan ook meermaals uitgespeeld in een vrije rol op de statische ondergrond. Op 'In Search for a Hospitable Place' is Sylla op duimpiano te horen. De lichte drive van dit fonkelende instrument met de pizzicato's van Reijseger onderstreept het Afrikaanse element, zonder het als een couleur locale uit te stallen.
Knap uitgewerkt zijn de composities op dit album niet te noemen, maar de sfeer van het geheel is zonder meer uitzonderlijk. De muziek bestaat uit eigen composities van Rijeseger, delen uit het requiem en traditionele muziek, maar de opvallendste aanwezige is ongetwijfeld een oude aria van Händel. Gezongen in volbloed romantische traditie klinkt deze oude, "foute" interpretatie onwaarschijnlijk beklijvend, alsof de luisteraar als een overdonderde ruimtereiziger de mysterieuze blauwe planeet nadert met een gevoel dat het midden houdt tussen verbijstering en ontroering.
Door de verschillende tracks van deze cd aan elkaar te kleven met natuur- en radiogeluiden wordt 'Requiem for a Dying Planet' één grote reis. Niet als een overhaaste sightseeing, maar met alle tijd voor deelnemers voor wie traag mooi is en die geen spektakel verwachten.
Meer over Ernst Reijseger
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
