Explosions in the Sky, afkomstig van het stoffige Austin, Texas, is een dynamisch kwartet dat in een klassieke rockbezetting (3 gitaren en een drum) heel wat minder conventionele muziek maakt. Het viertal gaat er prat op de grenzen van de (post)rock te verleggen en bracht met 'The World is not a Cold Dead Place' zijn derde album uit. Vreemd is dat een band als Explosions in the Sky zijn vorige album uitbracht de dag voor 11 september: nomen est omen?
Eén der aantrekkelijkste factoren aan Explosions is dat het muziek maakt die constant in beweging is: voortdurende opbouw, marcherende drums, aanzwellende geluidsmuren en tempowisselingen zorgen ervoor dat elk nummer een verhaal an sich blijkt, iets dat zich ook vertaalt in de titels én de lengte van de songs. 'First Breath after a Coma' bijvoorbeeld geeft een denkrichting aan, maar laat de luisteraar vrij om zijn eigen hallucinant verhaal te vormen: begin van een nieuw hoofdstuk, begeleid door monotone gitaaraanslagen – een verwijzing naar een hartmonitor in eender welk ziekenhuis. Terwijl de eerst zo kalmerend voorkomende drums er snedig de pas in zetten, converseren beide gitaren voortdurend met elkaar én de bas, om na een subtiele aanzet tot een overweldigende consensus te komen waarvan men niet anders dan kippenvel kan krijgen. Hoe intenser de melodieën, des te sterker wordt de expliciete schoonheid die zich in de lucht rond de luisteraar nestelt.
Explosions in the Sky kon zijn naam niet beter kiezen. Typisch voor het viertal zijn hun indrukwekkende uitspattingen die uitnodigen tot energieke meditatie: de muziek baadt in melancholie en mondt uiteindelijk uit in een apocalyptische geluidsmuur, waarna –evengoed- de perfecte stilte volgt. De groep moet amper moeite doen zijn publiek te bewegen, want daar zorgen de luisteraars zelf voor. Dat de lijn tussen afzonderlijke nummers hierdoor moeilijker te trekken is, is absoluut geen nadeel. Het hele album is een rollercoaster van emoties, waarbij de groep slechts als aangever fungeert. Elk nummer is in dat opzicht gelijkend, al springt naast opener 'First Breath after a Coma' ook vijfde en laatste nummer 'Your Hand in my Hand' eruit: aanvang met lieflijk naïeve gitaren, waarna een heerlijk ironisch frivole melodie het gemoed overvalt, ondersteund door de steeds aanwezige drum, marcherend als vanouds. Beide gitaren converseren zich naar onbekende hoogten, de 4 instrumenten vormen zo een enorm harmonieus en vooral passend geheel. Schoonheid blijkt hier simpel. De manier waarop Explosions in the Sky die schoonheid bereikt: 5 nummers maken die één voor één perfectie belichamen. De groep nestelt zich in het diepe ravijn die zich tussen hart en verstand uitstrekt. Inderdaad geen koude, dode plaats.
Meer over Explosions in the Sky
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
