Het is nooit te laat, noch ooit te vroeg om naar Kerstmuziek terug te grijpen. Zo bracht Harmonia Mundi om de kerstdagen wat op te vrolijken eind 2011 tien uitzonderlijke cd's uit in een bijzondere editie. Het betrof releases in een mooie, glinsterende uitgave, gaande van Gregoriaanse gezangen tot muziek van Schütz, werken voor orgel en kerstgezangen onder Paul Hillier. De meest prestigieuze uitgave was echter deze 'Messiah', ironisch genoeg een werk dat evengoed in de Paasweek zou kunnen passen, waarbij René Jacobs aan het hoofd staat van het Freiburger Barockorchester en het koor van het Clare College onder zijn hoede krijgt. Die tandem verloopt uitstekend: zoals verwacht kan worden van iemand als Jacobs, die ook heel erg bezig is met het operarepertoire uit de Barokperiode, is deze 'Messiah' extatisch en dramatisch tot in de puntjes uitgewerkt. Met solisten als Neal Davies kan het natuurlijk weinig verkeerd gaan, maar Jacobs zou zichzelf niet zijn als hij niet tot de emotionele dieptes van dit repertoire zou willen doordringen. Dat doet hij deze keer door te opteren voor de 1750-versie van het werk, met twee altsolisten, wat het totaal aantal zangers in een solorol dus op vijf brengt. De keuze laat in ieder geval een grote dramatisering toe van deze dikwijls cerebraal uitgevoerde partituur. Tegenover de bekroonde opnames van ensemble The Sixteen of dirigent Trevor Pinnock valt deze interpretatie helemaal anders op de maag. Jacobs ziet in 'Messiah', zowat de bekroning van Händels oeuvre, een erg dramatische partituur, wat hij met spitante of juist erg trage tempi extra in de verf zet.
Het hangt dus van de luisteraar af of deze 'Messiah' al dan niet goed zal bevallen. Jacobs maakt immers in die mate duidelijke keuzes, dat de luisteraar helemaal wordt meegezogen in het verhaal van de dirigent en amper nog aan eigen betekenisinvulling kan doen. Wie openheid, rust en bedachtzaamheid wil, is bij de onstuimige Jacobs deze keer dus helemaal niet aan het goede adres. Vooral Neal Davies heeft er een handje van weg om zijn eigen teksten wat op te blazen: zijn visie neigt soms naar het manische, ook daar waar de tekst dat niet toelaat. Het Freiburger Barockorchester toont zich continu van zijn meest accurate kant, maar Jacobs dwingt hen soms tot extreme tempi, wat het vooral voor de zangers moeilijk maakt. Sopraan Kerstin Avemo verdrinkt soms in de notenbrij en hier en daar benadrukt Jacobs het articuleren in die mate, dat een bijna geforceerd Engels uit de luidsprekers schalt. Hoe dan ook is dat laatste element geen slechte zaak voor het niet-Engelstalige publiek, dat nu de 'Messiah'-tekst zonder boekje kan proberen meevolgen.
Voor elk negatief punt heeft deze opname er minstens even veel goede. Er zit vaart in de interpretatie en doordat Jacobs zaken meer benadrukt dan andere, ontstaan voor de luisteraar rustpunten onderweg. De hele muzikale uitwerking is extreem helder: Jacobs leidt de gemiddelde luisteraar vriendelijk bij de hand en toont hoe de afgewerkte partituur er volgens hem uitziet. De toevoeging van de tweede altpartij, hier voor de kleur gezongen door een contra-tenor, is bovendien een uitstekende vondst. Jacobs geeft de traditie op deze manier toch een beetje het nakijken en zet diegenen met een obsessie voor authenticiteit op zijn manier een hak: door de muziek in een 21e-eeuws bad onder te dompelen en de luisteraar van begin tot eind mee te sleuren in wat zijn hoogst persoonlijke, bijna eclectische visie is op deze klassieker. Men zou het Barokmuziek kunnen noemen als een Hollywoodfilm, vanwege de "aanpassingen" die Jacobs doorvoert, maar men kan het evengoed een geweldige ervaring vinden, omdat Jacobs de luisteraar helemaal doet vergeten dat deze muziek eigenlijk ruim 250 jaar oud is. Tenslotte draait het allemaal om het verhaal: wat vertelt de muziek? Deze 'Messiah' in ieder geval heel veel: vandaar dat deze erg dramatische lezing naast de andere grote opnames in de geschiedenis mag staan.
