Het zijn natuurlijk de maskers, de ongekende identiteit en de sektarische, energieke liveoptredens die Goat zijn cultstatus hebben bezorgd. Maar er is ook die muziek: een cocktail van sixties psychedelica, folkrock en blues met de ritmische, bezwerende kracht van trancemuziek. Het Zweedse gezelschap bewandelt duidelijk zijn eigen, overigens erg aanstekelijke weg en puurt die op het grensverleggende ‘Commune’ verder uit.
Vanuit de combinatie van ritueel drumwerk, percussie, melodische thema’s op orgel en de hoge, schrapende ontdubbelde zangkreten van wie de band zelf Christian Johannsson noemt (maar dat allicht niet echt is), gaat een bezwerende kracht uit. Die wordt in opener ‘Talk to God’ bekrachtigd met een mantra van een steeds herhalend riffje, zwaarwichtige sacrale teksten (“I stay until I die”) en een groeiende onderbouw van scherende snaren. Het lijkt bij momenten vanzelfsprekend – zelfs wat goedkoop klinken – maar de som der delen blijkt ettelijke keren meer dan het geheel.
Let alleen al maar eens op de details: de fluit die doorheen het collectief koekenpangetrommel in ‘Words’ klinkt, het golvend Hammondspel op de achtergrond (dat de psychedelische spirit van The Doors vereert), apenkreten in ‘Goatslaves’ … . In een rammelend, instrumentaal bezwerend ‘Bondye’ lijkt Goat zich zelfs te bedienen van een Javaanse gamelan. ‘The Light Within’ baseert zich dan weer op een hartslagritme dat meer en meer overstelpt wordt met luidruchtige, ritmische partijen tot een collectieve mallemolen ontstaat. Over dat alles giert regelmatig een vingervlug, bluesy gitaarspel dat deze muziek een stevige trap hoger zet en een verslavende gedrevenheid geeft.
Klinkt het nog plausibel? “Revolution, revolution” weergalmt in het vraag- en antwoordspel van ‘Goatchild’ en zo klinkt deze plaat wel, als een eigen muzikale revolutie. De opnames lijken te hebben plaatsgevonden in de badkamer van het Goat-clubhuis en houden het midden tussen jamsessies en nauwkeurig uitgetekende patronen. En die hoeven niet noodzakelijk ingewikkeld te zijn. ‘Goatslaves’ bestaat uit een bas, houtblokpercussie en kronkelende, ontdubbelde vrouwenzang, maar zijn sterke gedrevenheid swingt als een trein. Het lijkt een koud kunstje om daar een psychedelische saus van meanderende, elektrische gitaar over te smeren.
Goat gedraagt zich niet enkel als een mysterieuze club voodoobeoefenaars, zo klinken ze ook. Wereldlijke percussieritmes die een gedrevenheid opwerpen die in een livesetting tot verslaving leidt, primitieve sacrale teksten en kreten en een psychedelische instrumentale inkleuring maken van ‘Commune’ een unieke belevenis. Soms rammelt het allemaal wat hard of schiet al eens een melodie los, maar van deze plaat gaat een spiritualiteit uit die telkens maar krachtiger wordt. Het is in elk geval een unieke manier om leden te rekruteren: welkom in de Goat-community.
