De nieuwste telg in de reeks 'In Flanders' Fields' bevat twee pianotrio's van vergeten Belgische componisten uit de late negentiende en vroege twintigste eeuw. Guillaume Lekeu stierf jong en voor hij een groot oeuvre kon nalaten. Toch getuigt zijn pianotrio van veel inventiviteit en hoogromantisch drama. Het stormachtige scherzo leunt het dichtst van heel het trio aan bij de muzikale wereld van (een latere) Brahms. Het hele trio staat, met zijn geladen expressie en weelde aan ideeën, trouwens ook dichter bij de warme Duitse romantiek dan bij de lichte, classicistisch geïnspireerde Franse. Arthur de Greef staat vooral bekend als liedcomponist, maar deze pianovirtuoos schreef daarnaast ook composities voor andere instrumenten. Zijn pianotrio, uit 1935, bevat weinig verwijzingen naar eigentijdse compositiestijlen. Het is een werk dat diep in de negentiende eeuw geworteld zit, met spanningsvolle harmonieën en een sterk gevoel voor lyriek.
Als ensemble zijn de drie muzikanten alvast heel goed op elkaar ingespeeld. Een muzikale opbouw wordt bijvoorbeeld gelijk gedragen door de drie instrumenten, en noch in luide, noch in stille gedeeltes, ontstaan er noemenswaardige balansproblemen. Af en toe een beetje meer bravoure zou geen kwaad kunnen in snelle delen, maar daar staat dan een heel mooie, romantisch-melancholische uitvoering van de werken op zich tegenover. Pianist Piet Kuijken contrasteert goed het magistrale, orkestrale van zijn pianospel met lichte, Frans aandoende passages. In overweldigende stukken domineert de piano zeker de andere instrumenten niet, terwijl Kuijkens begeleiding op een bescheiden manier, meer dan voldoende ruimte laat voor de twee strijkers. Ook Mieke De Lauré speelt met veel overgave, en weet mooie variatie aan te brengen in haar muziek, die altijd zeer vloeiend blijft klinken en nergens gespannen, zeker niet in haar laagte, die erg soepel overkomt. Zachte passages of lange noten worden soms bijna onhoorbaar aangestreken en altijd heel mooi afgerond. Dergelijke fijnheid ontbreekt soms een beetje bij Wietse Beels. Hoewel zijn vioolspel erg enthousiast is en op opgewonden momenten erg goed overkomt, klinkt hij soms een beetje te impulsief, wat soms de intieme sfeer kan verbreken. Bovendien missen zijn zachte noten een beetje klankrijkdom. Desondanks bevat deze cd momenten van sublieme subtiliteit, zoals het trage deel van Lekeus trio, dat contemplatief is en verrassend origineel blijkt te zijn. Dit originele aspect is trouwens een kenmerk van de hele cd. Met dit soort van kleine meesters is het altijd oppassen geblazen, maar zowel Lekeus muziek als die van Arthur de Greef overtuigen snel. Zeker een beluistering waard!
Meer over Guillaume Lekeu, Arthur de Greef
Verder bij Kwadratuur
