Het staat in kleine lettertjes op het hoesje van de cd: "Categoriseren onder Schots, Iers, Keltisch, Folk". Dat klopt. Helen Flaherty is Schotse en zingt met een Schots accent Ierse folktraditionals en hedendaagse Schotse folk. Een wisselende bezetting 'Kelten' begeleidt haar daarbij uiterst professioneel. Die samenwerking zou fantastisch klinken in een donkere pub tussen de schapen, de Smout en de Guinness. Maar omdat Flaherty momenteel in België woont en omdat die authentieke pubs hier schaars zijn, heeft ze de oude pracht van het verhalen vertellen in ons regenlandje op een blinkend schijfje gezet.
Gitarist en tweede vocalist Philip Marcuse schreef samen met Flaherty de meeste arrangementen. In oude muziekarchieven en platenkasten zijn ze op zoek gegaan naar oude traditionals en hebben sommigen daarvan vervolgens door elkaar gegooid of er hun eigen melodieën bijgeplakt. En dat werkt. In 'Jamie / Arbas' werd de tekst van een traditional lichtjes aangepast en de muziek met succes helemaal vernieuwd. Het leuke lijntje 'Arbas' dat er bij is gegooid komt van de eveneens in Antwerpen wonende Masure. Het zijn de opgewekt folkende gitaar en de percussie (Jacky Moran) die het nummer zo opwindend maken. Voorts wordt er vedel gespeeld door Adian Burke en accordeonist / pianist van dienst is David Munelly. Sylvain Barou neemt de dwarsfluit en Ierse doedelzak voor zijn rekening en Flaherty begeleidt zichzelf ook op de bodhrán (soort grote tamboerijn). Deze en de overige muzikanten zijn allen vrienden van Flaherty die af en toe meespelen in de Iers/Schotse groep Shantalla of The David Munnelly Band. Het zijn stuk voor stuk vakmensen die Flaherty de ruimte laten door haar lieve, warme stem te ondersteunen met een snel strijkje, een trage tokkel of een droevige zucht. Maar zodra ze de kans krijgen, versieren ze die stem zodat haar verhalen - die soms een beetje flauw klinken - boeiend blijven.
De nummers duren precies zo lang als het nodig is om het verhaal van de traditional te vertellen. En waar anders gaan die verhalen over dan over de liefde. Zoals Flaherty uitlegt in het cd-boekje, had de titel van de cd 'Oft Times I've Been Cheery' eigenlijk aangevuld moeten worden met '... But Most of the Time I'm Miserable'. Er zijn vrolijk folkende (en funkende) liederen: 'Are Ye Sleeping Maggi?', 'Jamie / Arbas' en het Schotse 'The Slip Jigs and Reels'. Maar de meeste nummers moeten geschreven zijn in tijden van triestig, onguur weer: piano en gitaartokkels in 'Helen of Kirkconnel', het slaapliedje 'The Garton Mother's Lullaby' en het Keltische bluesachtige 'To Pad the Road Wi' Me'. Deze volksmuziek heeft eenvoudige, pakkende melodietjes die snel blijven hangen. Af en toe klinkt het een tikkeltje te braaf, maar het is dan ook niet Flaherty's bedoeling de tradities tegen de schenen te stampen. Geen slechte beslissing en een Belgisch schot in de roos.
Meer over Helen Flaherty
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
