Op 'Transporting Transmittance' presenteert de Amerikaanse componist J. B. Floyd een staalkaart van zijn muziek, gecomponeerd rond het Yamaha Disklavier (een mengeling van een vleugelpiano en een synthesizer – loopmachine. In de eerste helft van de cd ligt de nadruk op de 'klassiekere' kant van zijn werk als componist en uitvoerder, waarbij het Disklavier vrijwel uitsluitend als een gewone piano gebruikt wordt. De muzikale taal is voorzichtig modern en vermijdt extreme dissonantie. De stukken zijn gemakkelijk volgbaar en duidelijk van vorm: de verschillende delen zijn eenvoudig te onderscheiden en melodieën en ritmes duiken geregeld opnieuw op.
'A Transporting Transmittance for Transverse Flute and Disklavier' is het 'klassiekste' werk op deze cd. Het zweverig hangend begin van de fluitmelodie slaat om in snellere, nerveuze passages en er duikt zelfs even een jazzy ritmiek op in de pianopartij. De impressionistische sfeer die hier wel eens de kop op steekt, is nog prominenter aanwezig in 'From – A Hundred Little 3-D Pictures': songs voor bariton en klavier op teksten van Daniel Moore. De onbestemde akkoorden, de traag ontwikkelende melodieën en de benevelende arpeggio's die de algemene tendens bepalen, laten wel genoeg ruimte om elke song een eigen accent te geven. 'New York, New York' drijft op een piano-ostinaat en is deels spoken word. De verwijzingen naar de dood in tekst en titel van 'The 3-D Picture of Death' beantwoordt Floyd met het vaak terugkerend en met dood geassocieerde gregoriaans 'Dies irea' motief. Dit krijgt later gezelschap van de typische 2 noten begeleiding van de al even typische 'Dodenmars'. 'A Golden Stone' is muzikaal het interessants wanneer de pianopartij uit ritmisch totaal verschillende lagen wordt opgebouwd tot een metrisch labyrint. In deze zonder technologische hulp onspeelbare stapeling worden de mogelijkheden van het Disklavier goed benut. Jammer dat bariton Thomas Buckner (vooral bekend als improvisator) technisch te zwak staat. Hij slaagt er vaak niet in zinnen mooi neer te leggen. Soms zelfs beverig en vaak achteraan in de keel zingend, ontbreekt het hem zo aan alle warmte die zo noodzakelijk is voor liedkunst.
In de laatste drie tracks wordt de muziek dan helemaal overgeleverd aan het Disklavier. De improvisaties op fragmenten uit Robert Ashley's opera 'eL/Aiciando' combineren een klassieke pianoklank met het geluid van vibrafoon en etherische synthesizers. Het wel heel eenvoudig opzet (een thema en het improviseren erop), de quasi zuivere tonaliteit en de fade out op het einde geven de muziek echter iets klef. Dit weet Floyd grotendeels te vermijden in de percussiever klinkende 'Solos ans Sequences II': korte, nerveuze motieven donderen repetitief door en worden gestapeld en terug weg genomen, wat meer dan eens aan het solowerk van Keith Jarrett doet denken. De dreunende klokken die het middendeel doen klinken als een ontregelde beiaard zijn een voorbeeld van hoe een Disklavier niet plat hoeft te klinken. Een mooie afsluiter voor een te wisselvallige cd.
Meer over J.B. Floyd
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
