Dit derde album van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter (pas verkrijgbaar vanaf februari 2007) dreigt eenzelfde behandeling te krijgen als de twee vorige releases. Zowel 'Reckless Burning' (Fargo, 2002) en 'Oh, My Girl' (Fargo, 2004) kregen een paar uitstekende recensies, maar gingen door toedoen van zuinige promotie verloren in de massa. Zonde, want ook 'Like, Love, Lust & The Open Halls of the Soul' is opnieuw een meesterwerk van een zangeres die sinds jaar en dag op eigenzinnige wijze aan de weg naar de artiestenhemel timmert.
Jesse Sykes, die met haar duistere look wel eens voor een goth chick wordt genomen, maakt sinds de eeuwwisseling met haar groep The Sweet Hereafter genre-overschrijdende, door country en folk beïnvloede muziek, verwant aan de melancholische, dromerige gitaarpop van Mazzy Star en Mojave 3. Samen met gitarist Phil Wandscher weeft Sykes haar bijzondere stem doorheen kale americana-landschappen, steeds sober en stijlvol begeleid door de groep. Zowel bassist Bill Herzog, drummer Kevin Warner als violiste Anne Marie Ruljancich zijn meesters van het muzikale understatement. Hun partijen worden in elkaar vervlochten tot eenvoudige maar aangrijpende achtergronden voor Sykes' droeve teksten. Hoe meer men er naar luistert, hoe duidelijker het belang van ieders input wordt. Al gaat het om details zoals een enkele toon uit de slide-gitaar, een metalig klinkende snare-drum of een nauwelijks hoorbare achtergrondstem, de luisteraar zal na een tijdje reikhalzend beginnen uit te kijken naar de momenten waarop deze finesses het lied op bijna subliminale wijze verrijken. Op dit vlak komt ook producer Tucker 'less is more' Martine ere toe, een man op wie Sykes en de haren sinds hun eerste album steevast een beroep hebben gedaan. De man weet een perfecte balans te handhaven tussen de muzikale elementen en Sykes breathy, elegante zangstijl, waarmee ze eerder ook 'The Sinking Belle (Blue Sheep)' van Sunn O))) & Boris tot een unicum verhief (zie elders in deze kolommen).
De titelsong 'LLL' roept sfeervolle beelden op van een rokerige roadhouse in het dennenrijke Noorden van de VS. Sykes bezingt zachtjes haar teloor gegane, vrolijker tijden, tot de band ontploft in een zeldzame, verbeten rockpassage. 'You Might Walk Away', geconstrueerd als een 60's-popnummer, is ondanks het handgeklap en de catchy gitaarmelodie een verontruste, pessimistische ode aan de liefde. Het feilloos vertolkte, ontroerende 'Hard Not to Believe' is op zich al een glorieuze samenvatting van al de hoger genoemde kwaliteiten: een hemelse ballade, zo vlekkeloos vertolkt dat Joni Mitchell zelf er jaloers van zou worden. 'I Like the Sound', nog een up tempo rocker, illustreert hoe Wandschers subtiele gitaarspel middels enkele inventieve accenten een eenvoudige akkoordenreeks tot een hoger niveau kan tillen. De plaats ontbreekt hier wellicht om elk van de songs op deze plaat woordelijk recht te doen, maar één zaak mag duidelijk zijn: elke muziekminnaar moet dit album een kans geven. Hoewel het initieel misschien niet opvalt, is 'Like, Love, Lust & The Open Halls of the Soul' zo'n album dat floreert bij de volgende beluisteringen, tot het een gerespecteerde inwoner van de platenkast is geworden.
De bescheiden virtuozen van The Sweet Hereafter weten Sykes' warme, donkere songs steevast van een magistraal en ingetogen arrangement te voorzien. Deze derde studioplaat is dan ook een parel van de hedendaagse americana geworden, evenwel in een universeel muzikaal kader en met een bitterzoete, verslavende nasmaak. Hopelijk zal, bij de uiteindelijke release van dit album, enige hernieuwde persaandacht voor wat zuurverdiende naambekendheid zorgen.
Meer over Jesse Sykes & The Sweet Hereafter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
