Achter de ambitieuze bandnaam Jesus is My Son gaan het Belgische elektrische gitaarduo Xavier Dubois en Grégory Duby schuil. Het is de twee er duidelijk niet om te doen "hun" zoon nog eens aan het kruis te nagelen, want wie op zoek is naar bijtende ironie of eclatante muzikale uitspattingen kan beter een ander evangelie volgen. De repetitieve gitaarambient van het duo zou namelijk best passen in een eredienst voor droneverslaafden.
Door het trage tempo klinkt de muziek zweverig zonder slepend te worden. Daarvoor wordt er te perfect in de maat gespeeld en is het geluid te zuiver – haast steeds een ongeschonden gitaarklank). Bovendien intoneren de twee – op enkele kleine momenten na – haarjuist, waardoor de muziek iets puur krijgt, dat jammer genoeg even snel omslaat in iets glad. Van muzikale hooks die blijven hangen is nergens sprake. Bovendien zijn de composities niet van die aard dat ze vele luisterbeurten kunnen meegaan. Het net iets omhoog (en terug omlaag) moduleren is een trucje dat de luisteraar snel doorheeft. In 'L'immortel Plaisir' en 'La Nostalgie des Colonies' wordt dit daarenboven toegepast op een wel erg doorzichtige structuur: een liggende basnoot, waarboven zich een kort motiefje (van soms maar twee noten) herhaalt. Dat de noten van dit motiefje perfect in de akkoorden passen die door de basnoten gesuggereerd worden, maakt de muziek glashelder, maar tegelijk ook te doorzichtig. In 'Nu et Seul' zijn het twee akkoorden die elkaar afwisselen, waardoor het drone-effect nog duidelijker wordt. Wanneer bij de herneming van het begin er even distortion op de bastoon gezet wordt, doen Dubois en Duby uitzonderlijk iets met de klank, wat bij het gedetailleerd luisterende publiek mogelijk een aanzet zal geven tot orenspitsen. Verder dan dit effect en het open einde van het stuk komen ze echter niet. In 'Nu Dans un Jardin D'enfants' gaan de twee het verst in het variëren: van zuiver herhaalde tonen via aangeslagen akkoorden naar arpeggio's om uit te komen bij korte figuren die begeleid worden door akkoorddrones. Dat de reeks akkoorden hier net iets langer is en bestaat uit vijf akkoorden geeft de muziek een kleine onregelmatigheid, waardoor de afsluitende track veruit de interessantste van de ep is. Al moet gezegd dat de concurrentie van de andere nummers niet van die aard was, dat er voor die titel zwaar geknokt moest worden.
Meer over Jesus is My Son
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
