De Sinfonia Concertante oftewel concertante symfonie is een verzamelnaam voor een genre van muziek voor meerdere soloinstrumenten en orkest dat halverwege de 18e eeuw vanuit de Parijse concertzalen Europa veroverde. De concertante symfonie is een over het algemeen lichtvoetig, vrolijk werk, waarbij vaak – naar Franse gewoonte – een traag middeldeel ontbreekt. Al wijkt het bekendste voorbeeld, dat van Mozart voor viool en altviool, hier enigszins van af. Bachs bekendste zoon, Johann Christian ('de Engelse Bach') deed zijn duit in het zakje met een reeks soloconcerti voor meerdere instrumenten. De meeste van die werken werden geschreven nadat de componist zich in Londen had gevestigd, tussen 1762 en 1780. Op deze cd staan drie werken: de concertante symfonie in Bes voor pianoforte, hobo, viool en cello, die voor fluit, hobo, viool en cello, in C en die in G voor pianoforte, twee violen en altviool. Het Engelse barokorkest The Hanover Band speelt onder directie van oude muziek specialist Anthony Halstead, die ook de pianofortepartij voor zijn rekening neemt.
Het is een bijzonder verzorgde cd geworden, die de muziek van Johann Christian Bach alle eer aan doet. Bachs muziek doet niet zelden aan die van Mozart denken, zoals dat zeker het geval is in de concertante symfonie in Bes, een betrekkelijk laat werk dat een hoogtepunt is van Bachs volwassen stijl. De finale van dit werk wordt bijzonder aanstekelijk gespeeld. De opname van de concertante symfonie in G is een wereldpremière: het gaat om een alternatieve, langere versie van een bestaand concerto voor pianoforte (opus 7 no.6), waarvan het manuscript zich lange tijd in een privécollectie bevond. De pianoforte klinkt juist perfect, met die mooie mechanische aanslag die zijn klank dat 18e eeuwse gevoel meegeeft, maar heerlijk vol in zijn naklank. De solisten zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld en fluit en hobo, of viool en cello vullen elkaar in snelle trekken perfect aan. Hoboist Anthony Robson en violist Pavlo Beznosuik maken mooie, lang uitgesponnen lijnen in de trage delen. De snelle laatste delen worden lichtvoetig en opgewekt gebracht, met enkele knappe virtuoze trekken voor de cello. Het orkest houdt zich meestal bescheiden aan zijn niet al te grote, begeleidende rol. In de inleidingen van elk concerto, komt de kleine groep strijkers tot zijn recht met een klank die transparant en individueel is in de verschillende stemmen. Als toemaatje krijgt de luisteraar er een losstaande cadens voor hobo, viool, altviool en cello bij, en voor een werk dat verloren is gegaan, een cadens die opvalt door zijn vindingrijkheid en inventieve benadering van de solisten.
Dit is een cd'tje waarop Johann Christian Bachs mooie muziek met smaak en stijl wordt gebracht. De solisten spelen zonder uitzondering bijzonder goed, met een meeslepende cadans in snelle en een mooie legato in de trage delen. Zeker het beluisteren waard!
Meer over Johann Christian Bach
Verder bij Kwadratuur
