Deze plaat is al de derde uitgave in een reeks die bij het Duitse label MDG wordt uitgegeven en waarbij de Österreichisch-Ungarische Haydn-Philharmonie twee van Haydns symfonieën combineert met een van zijn ouvertures. Heel toepasselijk werden alle cd's opgenomen in de Haydn zaal van het Esterhazy paleis in Eisenstadt, een zaal die zich nog grotendeels in dezelfde staat bevindt als die waarin Haydn zijn hoforkest leidde. De drie werken op deze cd dateren echter uit een van de laatste periodes in Haydns leven. In 1790 stierf prins Michael, Haydns werkgever, waardoor de oudere componist vrij was om eigen engagementen aan te nemen. Een reis naar Londen volgde snel en de laatste symfonieën, 93 tot 104, waren gecomponeerd voor het publiek van de Engelse hoofdstad. Alle 'Londense' symfonieën van Haydn zijn tegenwoordig standaard repertoire maar dat geldt niet voor Haydns opera's, een discipline waarin hij nog steeds overschaduwd wordt door Mozart. De ouverture op deze cd werd geschreven voor een – nooit afgewerkte – opera "L'animo del filosofo", een bewerking van de Griekse legende van Orfeus.
Fischer geeft de luisteraar een energieke Haydn interpretatie, op moderne instrumenten maar met het engagement van een oude-muziek orkest. De opnameklank zelf is een beetje aan de doffe kant en dit heeft zijn weerslag vooral op de klank van pauken en trompetten – zoals vaak in klassieke muziek net de ritmische motor van het orkest. In plaats van een lumineuze C-majeur in symfonie 97 weerklinkt hier dus iets meer verzadigds. Ook de strijkers klinken eerder wat omfloerst maar dat kan ook een gevolg zijn van het feit dat dit orkest een, voor deze stijlperiode, relatief grote bezetting gebruikt, wat voor meer volume maar iets minder vinnigheid zorgt in het orkest. Toch neemt dat niet weg dat Adam Fischers interpretatie heel energiek is en veel gedurfde en verrassende momenten bevat. Haydns voorliefde voor het onverwachte vindt men terug in de vele 'piano's', waarbij het orkest net voor een climax net eventjes terugneemt of in de energieke crescendo's in de snelle delen. Je hoort trouwens onmiddellijk dat er wat articulatie en dynamiek duidelijk afspraken zijn gemaakt: een climax wordt mooi hoorbaar in trappen opgebouwd en plotse uitbarstingen van muzikaal geweld worden heel nauwkeurig en dus onverwacht uitgevoerd.
Beide symfonieën worden sterk uitgevoerd terwijl de ouverture een leuke ontdekking is met muziek die dezelfde levensvreugde uitstraalt als het eerste deel van een Haydn symfonie. Deze enkele cd is misschien maar een kleine greep uit Haydns orkestrepertoire maar wordt wel heel beluisterbaar gebracht.
Meer over Joseph Haydn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
