De Japanner KK Null kan stilaan bij de anciens in het vak worden gerekend. Beruchtheid verwierf hij onder meer als gitaarbeul/brulboei in het legendarische noisecoretrio Zeni Geva. Daarnaast werkt Null sinds 1993 aan een solocarrière. Zijn solodiscografie bestaat uit zo ongeveer vijfendertig titels waaronder collaboraties met Jim O' Rourke, James Plotkin, Bill Horrist, Earth en Merzbow. Ten opzichte van het gitaargeweld van Zeni Geva kiest Null solo voor een abstracter, vaak meer elektronisch, geluid dat varieert van striemende noise over ritmischere elektronica tot ijlere ambientdrones.
Op 'Anima Motrix' is Null op zijn toegankelijkst:: niet alleen bestaat de cd uit twaalf titelloze, korte tracks (het werk klokt af op 42 minuten) maar is er behoorlijk wat variatie in de gebruikte klanken terug te vinden en zijn de nummers mooi in mekaar gemixt. Daardoor krijgt de cd behoorlijk wat vaart. 'Toegankelijk' is natuurlijk een relatief begrip met Null. Het werk bevat wel degelijk wat scherpe randjes en bezit die typische gedrevenheid en compromisloosheid die Nulls muzikale output kenmerkt. Deze keer is het KK. Null duidelijk om loops te doen. Die kunnen zowel uit uit een ijle, hoge langgerekte toon, een snel stotterende percussieklank, een haperend ritme of een baslijn bestaan. Bovenop deze loops plakt Null invallende en wegebbende ruis, drones en nogal abstracte samples. Klanken worden hierbij door de effectenmolen gedraaid, van delay voorzien of achterstevoren afgespeeld. Om het bevreemdend effect totaal te maken stuurt Null deze klanken al vaak eens van het linker- naar het rechterkanaal en durft hij rustigere passages abrupt af te wisselen met wringende en meer sonische klankexperimenten. KK. Null heeft duidelijk geen tekort aan ideeën. In de langste track wordt een loop van drukke, stotterende percussie en nerveuze bleeps op de luisteraar losgelaten. Deze klanken lijken zo weggeplukt uit een hyperkinetische videogame. Langzaamaan worden deze verzwolgen door een trage loop van zwaar vervormde klanken. Na een knap percussief intermezzo duiken weer die geschifte sci-fiklanken op. En dat dus allemaal in zeven minuten. Een ander hoogtepunt is de derde track. Een knappe ritmeloop van een percussiesample wordt vergezeld van typische glitchklanken (geklik en gekraak). In de achtergrond duiken subtiele hoge blieps op en naar het einde toe overspoelen snerpende ruisgolven de meditatieve en ingehouden sfeer. Elders wordt het geluid van een slecht ingeplugde kabel gecombineerd met kabbelende bleeps van analoge synths en sfeervolle aanzwellende klanken. Het zijn slechts enkele voorbeelden van het gemak waarmee Null goochelt met loops, samples en apparatuur.
Op zich zijn de nummers misschien niet wereldschokkend maar door de wijze waarop Null ze aan en in mekaar mixt en ze in de juiste volgorde de revue laat passeren houdt hij de aandacht van de luisteraar stevig bij de zaak.
Meer over KK. Null
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
