‘Verandering van spijs doet eten’ moet Kurt Wagner gedacht hebben toen hij zijn groep Lambchop even in de koelkast zette. Daarop nam hij met de Amerikaanse zangeres Cortney Tidwell de sporen om ‘KORT. Invariable Heartache’ op te nemen. Waar de warme karakteristieke stem van Wagner binnen zijn band als ankerpunt van hun americanamuziek gezien kan worden, is ‘KORT’ veeleer een duettenparade die slentert op (en nu en dan langs) de weg van klassieke country. Beide muzikanten zijn bovendien niet aan hun gezamenlijke proefstuk toe: in 2006 was Kurt Wagner namelijk al te horen op een album van Tidwell. Blijkbaar moet de honger gedurende de voorbije jaren dermate zijn toegenomen, dat ze in mei 2010 samen in de studio doken.
Beide muzikanten zijn afkomstig uit Nashville, Tennessee en daar haalden ze de mosterd voor het materiaal dat op ‘KORT’ te horen is. Het album kan zelfs gezien worden als een soort ode aan de stad en haar muziek. Het bevat immers alleen maar nummers die er in een ver verleden vastgelegd werden door andere artiesten, maar ondertussen onder een flinke laag stof belandden. Specifiek gaat het om nummers die gedurende de jaren zestig en zeventig opgenomen werden in de studio van Chart Records, een label dat uitgebaat werd door Cortney Tidwells grootvader Slim Williamson.
Wat vooraf te verwachten is, blijft op het album niet lang uit: de vocale wisselwerking tussen zijn zwaar bestofte strot en haar zeemzoete stem creëert een melancholische sfeer waarin Nashville in gedachten steevast weergalmt ‘KORT’ klinkt als herkenbare country, maar vaak met extra facetten. Zo is er soms wat meer americana te horen: het weemoedige ‘April’s Fool’ wordt op sleeptouw genomen door warme piano en Wagners stem die kraakt als een LP. Ouderwetse pop, verweven met country, is te horen tijdens ‘A Special Day’ en het slepende, haast huilende, ‘Yours Forever’. Ook het héérlijke up tempo-geluid van ‘Picking Wild Mountain Berries’ sluit bij beide nummers aan. Iets experimenteler gaat het er aan toe in ‘Penetration’, waar subtiele soundscapes de muziek wat meer ongrijpbaar en dieper maakt.
Niet alle nummers zijn evenwel in een hedendaags kleedje gestopt of voorzien van andere facetten. Een lied als ‘Let’s Think About Where We’re Going’ klinkt als een countryklassieker uit de gouden periode van het genre. Was dit lied opgenomen door June Carter en Johnny Cash, of Tammy Wynette en George Jones, dan was het resultaat ongetwijfeld in de buurt van deze opname te zoeken.
‘KORT. Invariable Heartache’ kan gezien worden als het gevolg van twee mensen met een aanzienlijke hoeveelheid muzikaal talent, die een passie delen voor de countrymuziek van Nashville. Deze passie valt overal op het album af te lezen in ondermeer de zorgvuldigheid waarmee alles is opgenomen en de oprechte, bezielde manier van zingen. Bovendien is het album een bloemlezing van countrynummers die te lang onder het zand lagen. Baanbrekend mag het dan wel niet allemaal zijn, toch is het wenselijk dat deze vergeten nummers niet een tweede maal vervallen tot parels voor de zwijnen.
