Waar regen hier de vloek van Frank Deboosere lijkt te dragen, brengt hij in het verre Afrika de zegen van god. Regen is immers teken van nieuw leven en wordt daar met open armen verwelkomd. Geen wonder dus dat deze dubbele verzamelaar van de Zuid-Afrikaanse gospelband Ladysmith Black Mambazo een ode aan dit weerkundig fenomeen is. Onder de paraplu van een dubbel-cd worden niet minder dan 32 (!) hits van dit gezelschap gebundeld. Met een geschiedenis die meer dan veertig jaar teruggaat en zowat dertig platen heeft opgebracht, is dit gezelschap al meermaals de wereld rondgedreven om in het Zulu en volgens de traditie van de Isicathamiya (zwarte fabrieksarbeiders aan het begin van de 20ste eeuw) zijn boodschap te verkondigen. Over culturele verspreiding gesproken: vreemd toch hoe dit plaatje hier zonnige (festival-)taferelen oproept, terwijl het juist pijpenstelen zou moeten meebrengen.
Ladysmith Black Mambazo bestaat uit tien Afrikanen die in verschillende lagen en met verschillende stemmen louter acapella fijne liedjes ten beste brengen. Met de overstelpende warmte van een unieke basstem en tegelijkertijd de hoge, open stem van de voorzanger die zich als een soort van smeekbede openbaart, zorgt dit gezelschap voor erg warme en aangename klankkleuren. Intrigerende cadansen en het samenvoegen van diepe bariton en tenorstemmen zinderen door merg en been en zorgen voor een haast sacraal klankspel. Accenten met keelgeklak, rollende tong en snel door mekaar dwarrelende zanglijnen zorgen voor een boeiende afwisseling. Zo biedt deze verzamelaar ruime variatie. Om het geheel nog meer verrijkend te maken zijn ook bijdragen opgenomen van wereldsterren waarbij dit koor op bezoek is geweest. Helaas doen die laatste songs soms afbreuk aan de roots van deze muziek. Zo zorgt China Black in 'Swing Low Sweet Chariot' voor een goedkope dansbeat waarachter domweg het stadionapplaus is geplakt om het geheel 'overtuigender' te maken. Ook Dolly Parton heeft zich van continent vergist en komt nogal moeilijk weg met de platte reggaeversie van 'Knockin' on Heavens Door'. Dan heeft Paul Simon het duidelijk beter begrepen. De man nodigde Ladysmith Black Mambazo uit voor de opnamen van zijn uitmuntende Graceland album en zorgde zo voor de wereldwijde populariteit van zowel deze bende als Afrikaanse rootsmuziek an sich. Het prachtige 'Diamonds on the Soles of Her Shoes' of de eigen versie van 'Homeless' zijn een prima eerbetoon aan deze artistieke parel. Ook de bloedmooie Des'Ree vult dit koor mooi aan en zorgt met haar warme stem voor een erg broze vertolking van 'Ain't No Sunshine' die de luisteraar allicht kippenvel bezorgt. De meest pure nummers zijn en blijven natuurlijk van Ladysmith Black Mambazo zelf, eventueel aangevuld met percussie of subtiele elektronica. In elk geval covert deze dubbelaar verrassend genoeg op deze manier voor elk wat wils, wat het een mooi lijvig meesterwerk maakt.
Deze plaat ademt de schoonheid uit van het Afrikaanse continent. Hoewel zwarte arbeiders destijds allicht een hard en niet te benijden leven leidden, gaat van deze liedjes een onderhuidse kracht uit die in de meest barre omstandigheden hoop verschaft. Dat hebben duidelijk ook veel Westerse muzikanten begrepen. Genieten is het bij deze doodeerlijke muziek dus des te meer, hoewel ze niet al te gemakkelijk te vatten is.
Meer over Ladysmith Black Mambazo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
